Τις προάλλες που λέτε είχα πάει Dopelord στο temple (τα τζιμάνια στο edit θα βάλουν το link του review ΕΔΩ). Ήταν τέλεια κλπ κλπ… Με οδήγησε όμως σε κάποιες σκέψεις τις οποίες και θα αναλύσω εδώ διότι αυτό είναι που κάνω εδώ και αφού διαβάζετε το άρθρο θα διαβάσετε και την αποψάρα μου και δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για αυτό είναι blog οπότε χαχα σας την έφερα. Για να κόψω το λίπος λοιπόν θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Τα 00s (στην Ελλάδα) πέθαναν. Ήταν η δεκαετία που κυκλοφορούσαμε όλοι με καρό πουκάμισα, καπελάκια με δίχτυ, τα μακριά μαλλιά σταμάτησαν να υπάρχουν, οι βερμούδες ήταν στάνταρ αξεσουάρ σε όλες τις ντουλάπες, τα μούσια έγιναν της μόδας και μία ήταν η μαγική λέξη. Stoner. (Νταξ και κάτι άλλο γκουχου γκουχου δεν έχει γίνει ακόμη νόμιμο, hint στον τίτλο του blog).
Αρχικά θέλω να πω (αν δεν το έχετε καταλάβει) πως το stoner είναι η μουσική μου. Παίζω stoner, ακούω stoner, πάω σε stoner lives, γενικά όλη μου η κουλτούρα είναι προς τα εκεί. Έχω ζήσει φάσεις που ήμασταν Nightstalker στο An 100 νοματαίοι που ξέραμε ο ένας τον άλλον με το μικρό του όνομα. Έζησα την άνθιση της σκηνής και ΞΕΝΕΡΩΣΑ όταν ξαφνικά μέσα σε μια 5ετια (2010-2015) όλοι ήταν πολύ «η φάση είναι στόνερ, θα πάμε Ικαρία για τη φάση, ρε συ ψηλέ μήπως έχεις μία βάνα;» Δεν μου αρέσει το gate keeping αλλά ήταν κακές οι εποχές. Αισθητικά τουλάχιστον γιατί αν μη τι άλλο έπαιζε σε όλα τα μαγαζιά τη μουσική που γούσταρα, ερχόντουσαν μπαντάρες που δεν θα έβλεπα αλλιώς στην Ελλάδα και γενικά δεν με κοίταζαν με μισό μάτι οι υπόλοιποι ροκομεταλλάδες. Εκτός από τους θρασάδες αλλά εντάξει οι θρασάδες πάντα έτσι κοιτάνε είναι στις εργοστασιακές τους ρυθμίσεις.
Τα χρόνια πέρασαν σιγά σιγά. Το κύμα του στονερ ήρθε δυνατό, το καβάλησαν πολλοί, λίγοι βγήκαν στην επιφάνεια και πλέον οι περισσότεροι πήγανε σε άλλα μονοπάτια. Κάποιοι προς το prog, άλλοι προς το pop, εεεε συγγνώμη ghost ήθελα να πω, κάποιοι γύρισαν στις ρίζες και στην σίγουρη και τρυφερή αγκαλιά του heavy metal, κάποιοι πάθανε κάτι και ακούνε θρας. Μερικοί μείναμε ακόμη και ακούμε αυτόν τον ήχο. Σίγουρα όχι με την αποκλειστικότητα που το ακούγαμε τότε. Αλλά μείναμε σε αυτόν διότι αυτός μας κάλυπτε. Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα. Στη συναυλία των Dopelord και στις σκέψεις μου για αυτήν. Καταρχάς πριν από 10 χρόνια τέτοιας εμβέλειας μπάντα θα γέμιζε το μεγαλύτερο κλειστό liveαδικο στην Αθήνα. Εύκολα. Φέτος παίξανε στο temple. Αυτό δεν σημαίνει κάτι από μόνο του αλλά είναι ενδεικτικό του τι αποδοχή έχει μείνει στο ευρύ κοινό. Παρόλα αυτά το ότι τα 00s πέθαναν ΞΕΚΑΘΑΡΑ έχει ένα τεράστιο καλό για την σκηνή. Γλιτώσαμε τους (πολλούς) φασαίους. Και ναι δεν είναι κακό να είσαι φασαίος, ίσα ίσα που αυτοί προχωράνε μπροστά κάποιες φορές τις σκηνές που αράζουν ανά δεκαετία, αλλά ρε φίλε αυτή η αγαλλίαση του να είσαι με άτομα που πραγματικά γουστάρουν αυτή τη μουσική είναι ο λόγος που την αγάπησα εξ αρχής. Λίγους και καλούς ρε. Αυτό θέλουμε. Λίγους, καλούς και κάνα τσιγάρο…
by Manolis Papantoniou
