Σύνταξη: Λεωνίδας Περιφάνης
Φωτογραφία: Αντώνης Ξενάκης
Καλησπέρα, καλησπέρα!
Μία ακόμη εβδομάδα έριξε αυλαία με εγχώριο live – αυτή τη φορά στο άκρως underground στέκι Bad Tooth, με τους Narcosis και Ninkasi να μοιράζονται το σανίδι. Πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου στον συγκεκριμένο χώρο και, για να είμαι ειλικρινής, σοκαρίστηκα ευχάριστα από την cult αισθητική του. Ένας χώρος που θα ταίριαζε τέλεια σε video clip punk ή hard rock μπάντας – σκοτεινός, ωμός και με την απαραίτητη αλητεία. Από άποψη live όμως, δεν μπορώ να πω ότι ενδείκνυται… Ο ήχος ήταν κακός σε όλη τη διάρκεια του event και δεν βοήθησε καθόλου στο να αναδειχθούν οι μπάντες όπως τους άξιζε.
22:00 – Ninkasi on stage. Δεν τους είχα δει ξανά, ούτε είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα μαζί τους, πέρα από κάτι φήμες και κουβέντες φίλων. Έμαθα πως το line-up τους έχει αλλάξει σχεδόν εξ ολοκλήρου. Παρ’ όλα αυτά, με ενθουσίασαν. Ένα 45λεπτο γεμάτο ενέργεια, ειλικρίνεια και attitude. Δεν ήξερα κανένα κομμάτι, αλλά δεν χρειάστηκε – πέρασαν 100% τη φιλοσοφία τους, και αυτό είναι που μετράει.
Η σκηνική παρουσία άκρως αλήτικη, με χιούμορ, με αυθεντικότητα, χωρίς ίχνος στημένου ή ψεύτικου. Τα φωνητικά – γεμάτα γρέζι και αγριάδα – μου ταίριαξαν απόλυτα με την εικόνα τους. Το πηγαίο χιούμορ μεταξύ των μελών έδινε την αίσθηση παρέας που απλά γουστάρει να παίζει. Ο λιγοστός κόσμος – αν και λίγος – φαινόταν να το απολαμβάνει. Στο τέλος, κάλεσαν τον κόσμο να ανέβει στη σκηνή. Ανέβηκαν άτομα, το τόλμησαν, και μπράβο τους – χοροπήδησαν και χτυπήθηκαν μέχρι τελικής πτώσης. Θέλω σίγουρα να τους ξαναδώ υπό καλύτερες συνθήκες – μου κίνησαν το ενδιαφέρον και με το παραπάνω.
23:00 – Ώρα για Narcosis. Το grunge κουαρτέτο που περίμενα χρόνια να δω live. Τους ξέρω, εκτιμώ και αγαπώ. Ένα σχήμα που υπάρχει από τα μέσα των 90s (γατάκια, σεβασμός!), και ήρθαν να μας θυμίσουν γιατί αγαπάμε αυτή τη σκηνή. Αυτό που κάνουν δεν είναι απλά grunge – είναι ένα πανέμορφο μείγμα 90s επιρροών με metal grooves, hard rock πινελιές και ένα σωρό desert περάσματα που σε ταξιδεύουν. Και ναι, μου αρέσει πολύ αυτό που κάνουν – το δηλώνω χωρίς καμία ντροπή.
Ο Κώστας στα φωνητικά δίνει την απόλυτη θλιμμένη, νοσταλγική νότα, σαν ένας εγχώριος Kurt Cobain. Το performance του εναλλάσσεται ανάμεσα στο βαρύ και μελαγχολικό και το πιο ανάλαφρο, με χιούμορ και κίνηση. Ο Jon Tousas στο μπάσο – ανελέητος. Σαν να έχει προηγούμενα με τις χορδές του (χιούμορ, χιούμορ). Και ο καινούργιος drummer, Βασίλης, ήταν η αποκάλυψη της βραδιάς. Στιβαρό και σίγουρο παίξιμο, εκφραστικότητα, ωραία περάσματα – επιβεβαιώνει απόλυτα τον κανόνα ότι χωρίς δυνατό drummer, rock/metal μπάντα δεν πάει μπροστά.
Τα κομμάτια ένα κι ένα – για κάθε φάση και διάθεση. Θες groove; Έχουν. Θες μελωδία; Κι απ’ αυτήν. Θες ξύλο; Όσο θες. Όλα καλοπαιγμένα, με χαρακτήρα και ουσία.
Το μοναδικό τρομακτικό αρνητικό ήταν η ελάχιστη προσέλευση – μόλις 10 άτομα μπροστά στο stage. Φαίνεται πως δεν έγινε σωστή (ή καθόλου) προώθηση του live. Ίσως και επίτηδες – ένα είδος test event, μιας και είχαν καιρό να εμφανιστούν. Βοήθησε αρνητικά και η βροχή, και το ότι ήταν Κυριακή βράδυ – αλλά και πάλι, κρίμα.
Το σίγουρο όμως είναι ένα:
Η μουσική τους αξίζει και με το παραπάνω.
Ανυπομονώ να ξαναδώ Narcosis και Ninkasi σε καλύτερο χώρο, με καλύτερο ήχο και περισσότερο κόσμο που θα εκτιμήσει αυτό που προσφέρουν. Έχουμε δυνατές μπάντες στην Ελλάδα, κύριοι. Στηρίξτε τη σκηνή – δεν θα χάσετε. Αναμένουμε νέα δισκογραφική δουλειά από τους Narcosis, και ελπίζουμε να την ακούσουμε σύντομα.
