Ένα όχι πολυπληθές, αλλά ωραίο live! Τα «οικογενειακά», όπως αρέσκομαι να χαρακτηρίζω, τα ευχαριστιέμαι περισσότερο. Marauder, Snowblind και Wildfire στο Temple είδαμε και περάσαμε πολύ καλά!
Γύρω στις 20:35 οι Wildfire ανέβηκαν στη σκηνή, και σα λαίλαπα ήρθαν. Δυναμικότατη εκκίνηση του live, παρουσίασαν τη μέχρι στιγμής δουλειά τους. Προς τέρψιν του κοινού αλλά και των ίδιων, ακούσαμε το Still Of The Night των Whitesnake. Αποκάλυψαν λοιπόν ενδεχομένως και μία από τις πηγές έμπνευσής τους.
Οι Wildfire ανακοίνωσαν και κυκλοφορία δίσκου κατά το καλοκαίρι, τον οποίο θα περιμένουμε. Τεχνικά προβλήματα υπήρξαν, κάποιες διακοπές στο μικρόφωνο, αλλά who cares, τα παιδιά τα πήγαν περίφημα!
Στη συνέχεια, είχαμε Snowblind. Απλοί, λιτοί, απέριττοι. Heavy metal. Αυτό. Επικοινωνία με το κοινό υπήρχε από μεριάς Μιχάλη Γαλιάτσου. Κάτω το κοινό ήμασταν “εκεί”. Ο Μιχάλης Γαλιάτσος σχολίασε για ένα riff το οποίο το είχε σκεφτεί πριν από πολλά χρόνια και κατέληξε στο γνωστό Diva των Nightfall.
Δεν έμειναν μόνο στην διήγηση της ιστορίας, οι Snowblind το έπαιξαν κιόλας. My mind is drowned in a sea of thoughts, my heart is bleeding… Η ώρα κύλησε σα νερό. Πότε έφτασε η στιγμή να αποχαιρετήσουν οι Snowblind, ακόμη απορούμε. Πολύ ωραία παρουσία, πράγματι heavy metal lives on.
Πλέον η ώρα δεν είχε ιδιαίτερη σημασία να την κοιτά κανείς, οι Marauder έλαβαν θέσεις και το Intro από τον δίσκο Metal Construnctions VII με την στριγκλιά έδωσε την έναρξη. Όσοι βρίσκονταν έξω για ένα ξεμούδιασμα, μπήκαν γρήγορα μέσα για να απολαύσουν από την αρχή του το live.
Οι Marauder βέβαια, είχαν στην αρχή κάποια τεχνικά ζητήματα. Ο Τάσος Κροκόδειλος ανέλαβε να μιλήσει με το κοινό για να μην νιώθει κανείς άβολα, μα ξεπεράστηκαν γρήγορα κι έτσι συνεχίστηκε το live . Κλασσικά, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, ο Κροκόδειλος μιλά στο κοινό σα να μιλά σε φίλους του. Αυτό έκανε το “οικογενειακό” live ακόμα καλύτερο.
Προφανώς κι ο τελευταίος δίσκος είχε την τιμητική του. Όταν ανακοίνωσε το Nightfall ο Τάσος Κροκόδειλος έκανε λογοπαίγνιο απευθυνόμενος στον Μιχάλη Γαλιάτσο. Ακούσαμε και πολλά κομμάτια από τον Bullethead (2016, Pitch Black Records). Δεν υπήρχε στο setlist το Echoes In The Dark – μόνο δικό μου αγαπημένο μάλλον είναι. Ακούσαμε όμως το The Fall και το Predators.
Το συμπέρασμα είναι πως, λίγος κόσμος μεν, πολύ ωραίο live δε. Στις συναυλίες αυτές ούτε στριμώχνεσαι, ούτε δημιουργείς πρόβλημα άμα θες να κοπανηθείς. Ο καθένας έχει τον προσωπικό του χώρο κι ευχαριστιέται πολύ περισσότερο την συναυλία. Και τα τρία συγκροτήματα τα έφεραν εις πέρας με μεγάλη επιτυχία!
by Danai D. Gouta