Στην απλή ερώτηση, θεωρητικά ice breaker ανάμεσα σε ανθρώπους που γνωρίζονται πρώτη φορά, έχει ακουστεί:
«Τι μουσική ακούς;»
Η απάντηση παλαιότερα ήταν «Metal.», κοφτό και κονιόρδικο. Πλέον με τα χρόνια είναι «Οτιδήποτε μού “κάθεται” καλά στο άκουσμα. Κυρίως metal.»
Οι γκριμάτσες κι οι αντιδράσεις ήταν πολλές, για κάποιο ανεξήγητο λόγο. Παρατίθενται μερικές αξιοσημείωτες με τα χρόνια:
-Αυτά τα δρακουλιάρικα σου αρέσουν;!
-Α ναι; Δε σού φαίνεται! (sic)
–Γιατί; Δεν καταλαβαίνεις τι ακούς. Δεν είναι καν στα ελληνικά.
-Metal?! ΑΗΔΙΑ!
Δεν έχει γίνει ακόμη ξεκάθαρο στο μυαλό μου το γιατί να υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις. Τόσο σοκαριστικό είναι να ακούς metal; Θεωρείται υποκουλτούρα; Ναι, δεν είναι στην ελληνική γλώσσα – μπορεί και να είναι βέβαια – είναι αγγλικά, ρουμανικά, τουρκικά, σουαχίλι. Γιατί να αποτελεί πρόβλημα αυτό; Γιατί «αηδία»; Τρώγεται μήπως; Και τι πάει να πει «ΔΕ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ»?! Μάλλον πρέπει να έχεις συγκεκριμένο attitude για να σού φαίνεται…
Το μέταλ έχει πολλές εκφάνσεις, υποείδη και διάφορες θεματικές. Τη μία ακούς για δράκους, σπαθιά κι ήρωες, με δυναμικά riffs και solos. Την άλλη καταθλίβεσαι με αυτόν τον στίχο που σε «χτυπάει στο δόξα πατρί» σε αργές και ψυχεδελικές μελωδίες. Σε κάθε περίπτωση, έχει κανείς πολλά να ακούσει και σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρίσκεται.
Βάσει αυτού, υπήρχε παλαιότερα μία αντιπαράθεση με μια φίλη, πλέον γνωστή καλώς ή κακώς, η οποία άκουγε μόνο λαϊκά – ούτε καν ρεμπέτικα – και θεωρούσε ότι ήταν η καλύτερη μουσική του κόσμου. Δεκτόν, ουδέν πρόβλημα, στον μικρόκοσμό της ισχύει κάτι τέτοιο, μα δεν έχει ακούσει τίποτα άλλο – δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει κάτι άλλο. Στην ερώτηση, λοιπόν, τρόπον τινά πρόκληση «βρες μου ένα τραγούδι που να μη μιλάει για την καψούρα ή το κέρατο» η απάντηση ήταν η σιωπή. Ως ανταπάντηση λοιπόν δινόταν ακριβώς αυτό μπορείς να ακούσεις τα πάντα αναλόγως την διάθεσή σου και όλα αυτά σε ένα είδος : το ΜΕΤΣΟΛ.
Ναι αλλά ρε αδερφέ τι πιο σύνηθες από την καψούρα και το κέρατο θα έλεγε κανείς ως συνήγορος του διαβόλου… Υπάρχουν, σωστά! Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Υπάρχουν χαρά κι ευτυχία, Φαντασία κι Ιστορία, χαρμάνιασμα και ντρόγκες, μοτοσυκλέτες και στρίπερς, αγάπη και μίσος, φιλία κι έχθρα, πόνος κι απώλεια αγαπημένων, η φύση, πόλεμος και πολιτική, κατάθλιψη κι αυτοκτονικές τάσεις, ζωή και θάνατος, αρχή και τέλος. Με το metal θα καταλάβεις ότι δεν είσαι ένα ον που δημιουργήθηκε απλώς για να καψουρεύεται.
Εν τέλει, την μουσική που ακούει ο καθένας την ακούει για τον εαυτό του. Και την ακούει γιατί έτσι του αρέσει! Το σώμα δεν ψεύδεται : αν σου σηκωθεί η τρίχα στο άκουσμα ενός κομματιού, ξέρεις ότι αυτό που ακούς είναι για εσένα! Το να μεταπείσεις έναν άνθρωπο να ακούσει κάποιο άλλο είδος μουσικής είναι ανώφελο· είναι σα να λες στη γάτα σου να μην ανεβαίνει στο τραπέζι, και 2nanoseconds μετά να τη βρίσκεις εκεί αραχτή.
Συμπέρασμα: το να λες ότι ακούς metal δεν είναι καλό για να σπάσει ο πάγος τελικώς. Βέβαια, πρέπει να είναι δήλωση με περίσσια περηφάνεια το «ΝΑΙ ΑΚΟΥΩ ΜΕΤΑΛ!». Έτσι, για το καλό! Κι ό,τι μουσική και να ακούει ο καθείς, καλώς την ακούει και να τη χαίρεται. Είναι μία προσωπική προτίμηση στην τελική. Μα μην κριτικάρει κι απορρίπτει το metal αβλεπεί. I ain’t judging you, so don’t judge me.
by Danai D. Gouta
Διάβασε επίσης : https://singloudtv.com/levoton-danaidgouta-your-playlist/