Το playlist σου.
Ο καλύτερος σύντροφος του ανθρώπου είναι η μουσική. Καλοί χρυσοί κι οι άνθρωποι, είμαστε κοινωνικά όντα σαφώς, αλλά η μουσική σε σώζει κι είναι μαζί σου ανά πάσα ώρα και στιγμή, μέσα στο πλήθος ή ολομόναχος.
- Νιώθεις χαρά ή λύπη; Ακούς μουσική!
- Νιώθεις κενό μέσα σου; Σ’ το γεμίζει η μουσική!
- Είσαι μόνος ή με φίλους; Ακούς μουσική!
- Τρως, πίνεις; Ακούς μουσική!
- Μισείς ή αγαπάς τη ζωή σου; Ακούς μουσική!
Μπορεί να εργάζεσαι, να αθλείσαι, να βρίσκεσαι στο λεωφορείο, να ταξιδεύεις, να μελετάς, να ζωγραφίζεις, να κάνεις μπάνιο, να βρίσκεσαι σε αναμονή σε κάποιο ιατρείο για εξέταση ρουτίνας ή μη, να κάνεις ό,τι ποθεί η καρδούλα σου ή σιχαίνεται η ψυχή σου. Σε όλες τις περιστάσεις υπάρχει μουσική. Και εννοείται πολλά κομμάτια τα έχεις συνδυάσει με καταστάσεις ή πρόσωπα.
Όσο ακούμε μουσική, ορίζουμε το soundtrack της ζωής μας, δημιουργώντας ένα playlist τόσο μοναδικό όσο εμείς κι οι εμπειρίες μας.
Βλέπεις τη μάνα σου να χορεύει με το Life Is Like Oxygen των Sweet και να κοπανιέται με το 5705 των City Boy από τα CD που «έκαψε» ο ροκάς φίλος της για να θυμηθεί το δικό της playlist, χωρίς να αναλογίζεται ότι εκείνη τη στιγμή εσύ σαστίζεις και εν πρώτοις λες «μα τι κάνει η παλαβιάρα…», αλλά εν τέλει, σε βάζει σε μονοπάτια περίεργα και το μόνο που μένει είναι να αρχίζεις να τα διασχίζεις μόνος σου για να εξακριβώσεις τι άκουσες και τι σού δημιουργεί.
The Sweet,1973 ©Gered Mankowitz
Από την άλλη έχεις και τον πατέρα σου να σου επιδεικνύει τα precious βινύλιά του, βλέπεις ονόματα κι εικόνες στα εξώφυλλα (μετά έμαθες να λες κι artwork – ΤΡΟΜΑΡΑ ΣΟΥ!), με την υπόσχεση ότι θα γίνουν δικά σου, χωρίς να πολυνοιάζεσαι κιόλας που σού λέει μια τέτοια κουβέντα, μα ταυτοχρόνως δε σου επιτρέπει να τ’ αγγίξεις για να μη τα μαγαρίσεις… Έρχεται η στιγμή που σού βάζει το Babe I’m Gonna Leave You των Θεών, αφήνοντας τη βελόνα να πέσει στον δίσκο κι ανάβοντας το τσιγάρο του, αρχίζει να χτυπά ρυθμικά το πόδι του. Αναγνωρίζεις όργανα, μα δεν θα έβαζες και το χέρι στη φωτιά ότι αυτό που άκουσες είναι κιθάρα. Κι αν δεν είναι κιθάρα, τι διάολος είναι; Τι κομμάτι έχεις βάλει στο playlist σου ρε πατέρα…
Led Zeppelin – Led Zeppelin I, 1969 ©Atlantic Records
Αφιερώνεις χρόνο να ανακαλύψεις περισσότερα πράγματα μετά από αυτά τα ερεθίσματα, δίνεις σημασία στους στίχους, καταλαβαίνεις – ή όχι – τι λέει ο ποιητής, αλλά λόγω νεότητος κι άγνοιας δεν έχεις και την αντίληψη του βαθύτερου νοήματος, απλώς μια λέξη, μια νότα, θα σε «πείσει» πως είναι το ταιριαστό κομμάτι της συγκεκριμένης κατάστασης που βιώνεις. Κι όταν θα ξανακούσεις το ίδιο κομμάτι μετά από χρόνια, τότε είναι σίγουρο πως θα το καταλάβεις και θα ακούσεις και μια νότα που δε τη πήρες πρέφα. Η λάμπα θα ανάψει πάνω από το κεφάλι σου και θα σκεφτείς «πω τι γαμάτο!».
Μεγαλώνεις, ωριμάζεις, αλλάζεις δουλειές, γνωρίζεις νέους ανθρώπους και μοιράζεσαι τις εμπειρίες και τα soundtrack τους με εκείνους, προχωράς στα levels της ζωής σου, κι η μουσική θα είναι ο φίλος που θα σε κρατήσει σε αυτόν τον ντουνιά και θα σε ωθήσει να ξαπλώσεις στο πάτωμα και να κοιτάς το ταβάνι και μετά θα σε τινάξει σαν ελατήριο να βγεις έξω να περπατήσεις μες στο κρύο.
Αχ, μουσική, τι φανταστικό πράγμα που είσαι…