Children Of Bodom. Η μπάντα με την μεγαλύτερη επιρροή για να ακολουθήσω το metal μουσικό μονοπάτι. Και με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Alexi Laiho στα 41 του χρόνια το 2020 γράφω ως φόρο τιμής.
Οι Children Of Bodom μπήκαν στη ζωή μου στα τέλη του δημοτικού. Τα rock ακούσματα υπήρχαν ήδη νωρίτερα από γονείς. Τότε η τεχνολογία άνθιζε στα κινητά. Κεραίες εξαφανίζονταν, έγχρωμες οθόνες, υπέρυθρες και bluetooth προστίθεντο. Και με αυτόν τον τρόπο η μεταφορά .mp3 κατέληξε ένα σύνηθες αλισβερίσι. Σε ένα Nokia – ξεκινά καλά η φινλανδική επιρροή – βρέθηκε το Bed Of Razors.
Ένα απόγευμα που πήγαινα στο φροντιστήριο των αγγλικών από το σπίτι του πατέρα μου – Δευτέρα ήταν κι είχε νυχτώσει για τα καλά – φοράω τα ακουστικά, πατάω το play στη μουσική και παίζει αυτό το κομμάτι. Με πλήκτρα ανοίγει το Bed Of Razors. Βέβαια σιγά μην ήξερα τότε ότι είναι πλήκτρα. Μπαμ μετά ντραμς και κιθάρα – σε εκείνα τα ακουστικά σιγά μην άκουγα το μπάσο – και το πρώτο σοκ ήρθε. Συνεχίζω να ακούω, μπαίνουν και τα φωνητικά. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι η μουσική ήταν “βαριά” μα συνάμα μελωδική και τα άγρια φωνητικά δεν με απέτρεψαν από το να πάψω την ακρόαση και να βάλω το επόμενο.
Ήταν τα καλύτερα 03:55 λεπτά της ζωής μου! Η διαδρομή προς το φροντιστήριο ολοκληρώθηκε με μια μικρή Δανάη να ακούει σε επανάληψη την κομματάρα αυτή. Να σκέφτεται πότε θα βγει διάλειμμα για να απομονωθεί και να το ξανακούσει και πότε θα σχολάσει για να περπατήσει όσο αργά γίνεται να παίξει σε λούπα, again and again.
Οι στίχοι δε με ενδιέφεραν, δε τους αντιλαμβανόμουν, δεν είχα ουδεμία όρεξη να τους μάθω. Αυτό που με αφορούσε είναι το πώς θα άκουγα περισσότερη από αυτήν την μουσική. Μετά το σοκ, συνειδητοποίησα πως αυτό μου ταιριάζει. Ναι θα ακούω metal από ‘δω και στο εξής! Θα ενοχλώ τη γειτονιά με αυτήν την “φασαρία” κι ο Άγιος Βασίλης – δηλαδή ο μπαμπάς μου – θα μου φέρνει βιβλία και CD για τα Χριστούγεννα.
Τα χρόνια περνούν, και σε μια αφίσα στο δρόμο το 2011 – ναι, έτσι το έμαθα, όχι από fb – βλέπω τον χαρακτηριστικό Χάρο με το logo πως θα έρθουν στο Gagarin με Ensiferum και Machinae Supremacy. Πέφτει τηλεφωνάκι στο τότε αγόρι μου, του λέω τα μαντάτα κι επιτόπου αποφασίζουμε πως θα πάμε – εκείνος Followthereaperικός εγώ Hatebreederικιά. Το πώς και τα υπόλοιπα, κανονίστηκαν σε χρόνο dt. Κατεβαίνω στο κέντρο να αγοράσω hardcopy εισιτήρια και για τους δυο μας. Θα αγοράσουμε μια άλλη μέρα μπλουζάκια Bodom να είμαστε εναρμονισμένοι με το περιβάλλον. Τέτοιον ενθουσιασμό δεν ξαναείχα! Το αν θα μου επιτρέψουν ή όχι οι γονείς μου δε το έλαβα καν υπ’ όψιν μου, ΕΓΩ ΘΑ ΠΑΩ! Είχα άλλωστε ήδη πάει και Big 4 στη Μαλακάσα το καλοκαίρι του 2010, στο Gagarin θα βρούμε κώλυμα;!
Ήταν από τις καλύτερες συναυλίες που έχω παρευρεθεί μέχρι στιγμής! Οι Machinae Supremacy δε μου έκαναν το “κλικ”, οι Ensiferum με σκάλωσαν απίστευτα με το Lai Lai Hei. Τι ήταν κι αυτό! Ήξερα πως ήταν Φινλανδοί και τους άκουγα, αλλά ακούγοντας φωνές από το κοινό να τραγουδά στα φινλανδικά αντιλήφθηκα τότε πως η μουσική δεν έχει σύνορα. Οριακά στα αγγλικά ακούγαμε άλλ’ αντ’ άλλων και δε μπορούσαμε να βγάλουμε μετάφραση, πολλώ δε μάλλον τα νοήματα των στίχων. Αλλά φινλανδικό στίχο;! Αυτό παραπάει! Κι εκεί ήρθε κι η δεύτερη απόφαση: να μάθω αυτήν την γλώσσα. Βέβαια είχα ακούσει το Kuolema Tekee Taiteilijan των Nightwish στη live version του End Of An Era και το Missä Miehet Ratsastaa των Teräsbetoni στη Eurovision του 2008. Τα ερεθίσματα σωρός.
Οι Children Of Bodom ήταν απίστευτοι σε εκείνο το live. O Alexi Laiho με τη χαρακτηριστική του στάση, τη signature ESP του και τα κοφτά “FUCK!”, έβαλαν πλέον στο μυαλό μου μνήμες οι οποίες θα μείνουν ανεξίτηλες, εξ ου και το παρόν άρθρο.
Τα χρόνια συνεχίζουν να περνούν και οι δίσκοι που θα κυκλοφορήσουν, ομολογώ δε θα με εντυπωσιάσουν όπως ο Hatebreeder κι ο Hate Crew Deathroll. Αλλά αυτό δε θα σήμαινε πως θα έπαυε αυτή η μπάντα να έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Ήρθαν ξανά για συναυλία, αλλά δεν πήγα, θεώρησα θα υπάρξει κι άλλη φορά. Αμ δε…
Αρχές Ιανουαρίου 2021 ανακοινώθηκε πως ο Alexi Laiho πέθανε. Πέθανε;! Όχι! Μα ήταν τόσο νέος! Ούσα σε άρνηση, έψαχνα στις μεταλλοσελίδες νέα και περαιτέρω ανακοινώσεις μήπως ήταν εσφαλμένη η είδηση αυτή. Δυστυχώς, δεν άλλαξε κάτι. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη, είχα απογευματινή βάρδια θυμάμαι, κι όπου βρισκόμουν έλεγα “Πέθανε ο Alexi Laiho! Ο τυπάς που μου ‘μαθε το μέταλ!”. Οι περισσότεροι συνάδελφοι αδιαφόρησαν προφανώς. Ο συνάδελφος Μίλτος που ακούει μέταλ όμως ήξερε. Συζητούσαμε και θυμήθηκε το συναίσθημα όταν ανακοινώθηκε ο θάνατος του Chuck Schuldiner των Death το 2001, το συγκρότημα με το οποίο ξεκίνησε εκείνος να ακούει μέταλ. Μοιρολογήσαμε λίγο και πέρασε η βάρδια. Στον γυρισμό για το σπίτι ένιωθα ένα κενό…
Η προσωπολατρεία δεν είναι κάτι που με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο. Ούτε με κάθε ανακοίνωση θανάτου κάποιου καλλιτέχνη θα ξεκινήσω το κλάμα και το μοιρολόι. Όμως, η μουσική των COB με οδήγησε στο μονοπάτι του μέταλ με τα διάφορα υποείδη, τη λατρεία για τη μεταλλομάνα Φινλανδία και μου έδωσε να καταλάβω πως αν ένα κομμάτι σε κάνει να ανατριχιάζεις, συνέχισε να το ακούς κι αφιέρωσε χρόνο και στη δισκογραφία της μπάντας. Έναν δίσκο, δεκαπέντε, όσοι υπάρχουν, άκουσέ τους έστω μία φορά από τον καλλιτέχνη που εν αγνοία του σ’ το προκάλεσε αυτό. Ποτέ δε ξέρεις ποιο κομμάτι θα σου μείνει. Ναι, μην ακούς μόνο τα hits.
Αν ζούσε ο Alexi Laiho, δε θα υπήρχε αυτό το άρθρο βέβαια. Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω από κοντά. Children Of Bodom εννοείται θα ακούω, όντας ο πυρήνας του “μεταλλόκοσμου” μου. Το Wildchild θα το θυμάμαι ως την μικρόσωμη εκείνη φιγούρα με τα βαμμένα νύχια και μάτια, από όπου πήγαζε έμπνευση μεγατόνων και αφοσιώθηκε σε αυτό μέχρι τέλους. Kiitos Alexi Laiho!
They ripped out my heart to show me how black is…
by Danai D. Gouta
Cover Image: Miikka Skaffari / FilmMagic / Getty
Διάβασε επίσης: https://singloudtv.com/levotonbydanaidgouta-what-kind-of-music-do-you-listen-to/