Σύνταξη: Λεωνίδας Περιφάνης
Φωτογραφία: Αντώνης Ξενάκης
Κυριακές δύσκολες, αλλά και live με ζουμί.
Η περιπέτεια συνεχίζεται και έχει πολύ ζουμί το πράγμα. Οι Κυριακές είναι δύσκολες μέρες. Καλό είναι τα συγκροτήματα και οι διοργανωτές που στήνουν live αυτές τις μέρες να έχουν λίγο καλύτερο προγραμματισμό. Όπως και να έχει, όμως, εδώ είμαστε για να δώσουμε το παρών σε ένα event της εγχώριας σκηνής. Τρεις μπάντες στο Bums την Κυριακή 1 Ιουνίου: Daenoma, Misty Route και οι Telma που παρουσίασαν τον νέο τους δίσκο με τίτλο Awakening. Για τους Telma είχα ακούσει και είχα την περιέργεια να τους δω. Πάμε με τη σειρά. Το live αυτό θα έχει πολλά «ΑΛΛΑ».
Daenoma
Πρώτη εμφάνιση, θετική ενέργεια, αλλά θέλει ακόμα δουλειά.
Η ώρα ήταν 21:00 όταν φτάνω στο Bums και είχε ήδη μαζευτεί αρκετός κόσμος – μπράβο, δηλαδή. Στις 21:30 ξεκινάνε οι Daenoma. Ένα σχετικά νέο σχήμα, με δύο singles μέσα στους τελευταίους μήνες (“Do you have a minute” και “Dinotopia”), ανέβηκε με grunge, stoner και alternative rock διαθέσεις. Το τρίο είχε μια ευχάριστη, θετική αύρα και έδειχνε μονίμως το χαμόγελό του στο κοινό. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε, πέρασε καλά.
Απ’ ό,τι πήρε το αυτί μου, ήταν η πρώτη τους live εμφάνιση. Και ναι, για πρώτη φορά τα πήγαν πολύ καλά. Υπήρχε hype, υπήρχε groove, αλλά το γλυκό δεν έχει δέσει ακόμα. Τα φωνητικά έφευγαν από τον δρόμο τους σε σημεία και οι διφωνίες δεν λειτουργούσαν όπως θα έπρεπε. Είναι λογικό, αυτά είναι πράγματα που με τον καιρό στρώνουν. Αλλά ας ειπωθούν. Παρόλα αυτά, υπήρχε κόσμος που είχε έρθει ξεκάθαρα για αυτούς, κάτι που δείχνει ότι κάνουν καλή δουλειά σε επίπεδο παρουσίας και πρώτης εντύπωσης. Ένα 40λεπτο set, τίμιο και φρέσκο.
Misty Route
Ωρίμανση στον ήχο, νέες prog κατευθύνσεις, αλλά αδύναμο performance.
Λίγο μετά τις 22:00 ανεβαίνουν οι Misty Route. Είχα καιρό να τους δω live και ήταν ένας από τους λόγους που βρέθηκα στο Bums. Τους παρακολουθώ από νωρίς στην πορεία τους, και η εξέλιξή τους είναι εμφανής και σταθερά ανοδική. Ξεκίνησαν με το “Faceless” από τον πρώτο τους δίσκο Without a Trace (2021), ένα δυνατό ξεκίνημα. Ο Κωνσταντίνος Καλούδης στα drums έχει δέσει άψογα με το υπόλοιπο σχήμα και δίνει σοβαρό όγκο και ρυθμική σταθερότητα. Δίπλα του ο Γιώργος Αρμάντο Κονόμι, ίσως ένας από τους πιο στιβαρούς μπασίστες της σκηνής, χωρίς υπερβολή.
Ο Λευτέρης Σαατσάκης με τις δυναμικές αλλά και μελαγχολικές μελωδίες του, και τη δυναμική, σχεδόν Hetfield-ική φωνή του, φτιάχνει έναν συμπαγή, πλήρη ήχο. Παίχτηκαν κομμάτια όπως “The Stage”, “Ride Alone” και “Odyssey”, με μια διφωνία που δεν ακούστηκε όπως έπρεπε – χαμηλά levels στον μπασίστα, κρίμα. Ο κόσμος ήταν παρών και φαινόταν να το απολαμβάνει.
Παρουσίασαν επίσης και νέο υλικό. Εκεί φαίνεται ότι πάνε σε πιο προοδευτικές φόρμες, σε πιο Tool-ική τροχιά, με ξεσπάσματα και πιο σύνθετες δομές. Μάλλον ο νέος δίσκος θα έχει περισσότερο «ξύλο», και καλά θα κάνει.
Όμως εδώ πρέπει να το πούμε: το performance θέλει δουλειά. Δεν χρειάζεται να χοροπηδάς για να κάνεις show, αλλά η σκηνική παρουσία ήταν επίπεδη. Θέλει περισσότερη ανάλυση, πιο σαφή εικόνα του ποιοι είναι επάνω στη σκηνή. Λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση δεν βλάπτει, ειδικά όταν το υλικό το αξίζει. Εξαίρεση αποτελεί ο drummer – βαράει και φαίνεται, με ψυχή και πάθος. Αυτό θέλουμε.
Telma
Καλοδουλεμένο act, σκηνική παρουσία, αλλά πρόβλημα στον ήχο.
Τελευταίοι ανεβαίνουν οι Telma, για τους οποίους το performance δεν χωράει αμφιβολία ότι το έχουν δουλέψει. Βγήκαν άνετοι, σίγουροι, με τον frontman (ψηλό παλικάρι) να τραβάει τα βλέμματα και να κρατάει επαφή με το κοινό, το οποίο είχε ήδη αρχίσει να αραιώνει. Κυριακή, είπαμε. Δύσκολη μέρα.
Μουσικά, οι Telma κινούνται σε ένα groove-thrash-slugey περιβάλλον, αλλά με φωνητικά που πάνε πιο pop κατεύθυνση – όχι με την έννοια της Madonna, αλλά καθαρά, ευθυγραμμισμένα φωνητικά πάνω σε ήχο που πολλές φορές ζητούσε κάτι πιο βρώμικο, κάτι πιο aggressive. Αυτό, όμως, ήταν και το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Με τον πρώτο τους δίσκο Eternal (2021) ήδη πίσω τους, έκαναν πλήρη παρουσίαση του νέου τους άλμπουμ “Awakening”, με κομμάτια όπως το “Stray Dogs” και το ομότιτλο, δίνοντας επαναστατικό και εσωτερικό στίγμα.
Η μπάντα είχε επαφή με το κοινό, πέρασε ενέργεια, και ο κόσμος κοπανήθηκε – και δικαίως. Όμως εδώ υπάρχει ένα μεγάλο “αλλά”.
Ο ήχος ήταν υπερβολικός. Η ένταση ήταν στα άκρα. Σε σημείο που χρειάστηκε να κάνω βήματα πίσω για να καταλάβω τι ακούω. Ειδικά όταν η μουσική σου έχει groove, έχει μελωδία, και η φωνή είναι καθαρή, δεν μπορείς να θάβεις τη λεπτομέρεια κάτω από όγκο και decibel. Θέλει προσοχή, γιατί ο ήχος αναδεικνύει τη μπάντα — ή την θάβει.
Θα ήθελα να ξαναδώ τους Telma, αλλά αυτή τη φορά με σωστό ήχο. Γιατί είναι κρίμα να χάνεις το “μήνυμά” που θέλει να δώσει η μπάντα επειδή δεν υπάρχει ισορροπία στην ένταση. Το έχουν και αυτό φαίνεται – αλλά δυστυχώς δεν κατάφερα να πάρω το 100% αυτού που άκουγα λόγω της έντονης φασαρίας.
Επίλογος
Ήταν μια βραδιά που πέρασα καλά. Όχι άψογα, αλλά σίγουρα ενδιαφέρουσα. Για τα θέματα του ήχου είναι βέβαιο πώς δεν φταίνε τα συγκροτήματα στο 100%. Τα μαγαζιά που θέλουν να λένε πώς κάνουν live πρέπει να σέβονται τις μπάντες που μοχθούν για την μουσική τους και τον κόσμο που έρχεται για να «ακούσει» μουσική και όχι να κουφαθεί. Αν έχω να δώσω ένα tip:
Αν θα κάνεις live Κυριακή, καλό είναι να ξεκινάς και να τελειώνεις νωρίτερα.
Και στις μπάντες: δουλέψτε τον ήχο σας, δουλέψτε το performance σας, όχι μόνο τη μουσική. Περιμένω νέα και από τις τρεις μπάντες – και δισκογραφικά, και ζωντανά στο stage.