30 χρόνια Moonspell – Μια Δευτεριάτικη νύχτα που άξιζε
Γράφει η Δανάη Γούτα
Οι περισσότεροι άνθρωποι «μισούν τις Δευτέρες». Όταν όμως γνωρίζεις πως γίνεται συναυλία μιας αγαπημένης μπάντας, η προσμονή νικά το «μίσος».
Η συναυλία των Moonspell ήταν κάτι το διαφορετικό. Ακουστικό σετ με μικρή δόση ενός meet&greet, εν συνεχεία Michael Krumins σε ένα one-man wondershow, κι εν τέλει ξανά Moonspell με τέρμα τα γκάζια.
Κατά το ακουστικό σετ, ο Fernando Ribeiro μοιράστηκε με το κοινό το πως δεν περίμενε να υπάρχουν οι Moonspell 30 χρόνια μετά και πως οι δυσκολίες ήταν αρκετές όλα αυτά τα χρόνια. Το τρίο φωνής – κιθάρας – πλήκτρων ερμήνευσαν κάποια από τα γνωστά τους κομμάτια (Nocturna, Breathe, Alma Mater) αλλά κι έφεραν πορτογαλικό «αέρα» ερμηνεύοντας Madredeus. Ο Ribeiro αναφερόταν σε πολλά ελληνικά ερεθίσματα που έχει, από το φαγητό και τη ρακή μέχρι το ότι θα ήθελε να ήταν φιλόσοφος και να αγορεύει στην αγορά των Αθηνών.
Για τη συνέχεια αναμένονταν οι Νορβηγοί Green Carnation. Θέματα υγείας δεν επέτρεψαν στην μπάντα να παρευρεθεί, και στη θέση τους ήταν ο Micheal Krumins, ο οποίος βρέθηκε μόνος στην σκηνή, παίζοντας μέχρι και μπουζούκι. Η ερμηνεία του ήταν σαγηνευτική και συναρπαστική, αποδεικνύοντας πως ο στίχος σε ένα μουσικό κομμάτι δεν είναι το παν. Ένας απλός αλλά πολυταξιδεμένος άθρωπος που έμενε στην Ικαρία για κάποιους μήνες κι απολάμβανε καφέ διπλό ελληνικό μέτριο, όπως μοιράστηκε με το κοινό, «άνοιξε την όρεξη» δημιουργώντας προσμονή για την επικείμενη «ηλεκτρική» επανεμφάνιση των Πορτογάλων.
Η άχαρη αναμονή για τον θεατή αφότου έφτασε στο τέλος της, και ναι, εμφανίστηκαν όλα τα μέλη των Moonspell στην σκηνή για το full set τους. Από αυτό το σημείο κι έπειτα δε χωράνε κουβέντες, μόνο μουσική, νοσταλγία και ανατριχίλα. Όποιος παρευρίσκεται στο γεγονός ξεχνά την κούραση της ημέρας, το πρωινό ξύπνημα της επομένης, την ρουτίνα, κι ασχολείται με την μουσική και τα συναισθήματα που ξυπνούν στον καθένα στο άκουσμα του εκάστοτε κομματιού. Τεχνικά ζητήματα υπήρξαν μεν, δεν επέτρεψαν να χαλάσει η διάθεση κανενός δε. Μεταξύ άλλων, ερμηνεύτηκαν κομμάτια όπως Extinct, Opium, Butterfly FX, Vampiria, αλλά κι από τον πιο πρόσφατο δίσκο, ο τιτλοφορούμενος ως Hermitage. Από αυτόν τον δίσκο, το κοινό απόλαυσε τα κομμάτια “Apophthegmata” και “The Greater Good”. Υστερία στα πλήθη προκάλεσε η εμφάνιση του αγαπημένου frontman των Rotting Christ, Σάκη Τόλη, ο οποίος συνόδευσε την μπάντα στο Alma Mater, αλλά και στο κλείσιμο της συναυλίας, στο Full Moon Madness.
Η συναυλία αυτή άφησε ένα χαμόγελο στα χείλη των παρευρεθέντων – χωρίς αμφιβολία. Συναυλία επάξια της σημαντικότητός της, οι Moonspell απέδειξαν τρανταχτά γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν. Με κάθε live κι ανταπόκριση από το κοινό παγκοσμίως, μακάρι να τείνει η απορία του Ribeiro προς την λύση της.
Γράφει η Στέλλα Μανωλιουδάκη
Οι Moonspell είναι η φάση “κάθε φορά, πρώτη φορά”. Όσες φορές και αν τους εχω δει, κάτι άλλο εμφανίζεται στη σκηνή, κάτι άλλο συμβαίνει από κάτω.
Μετά από δύο ακυρώσεις, καταφέραμε να τους δούμε και αυτούς live, έχοντας επιβιώσει, εκείνοι της πανδημίας και εμείς, των τριών κακών της μοίρας μας.
Αν και Δευτέρα, ο κόσμος μαζεύτηκε από νωρίς στο χώρο του Fuzz και προς μεγάλη μου έκπληξη, ο Fernando εμφανίστηκε ακριβώς στην ώρα έναρξης, οχι γιατί μας συνηθίζουν στις καθυστερήσεις, αλλα γιατί αυτό θυμόμουν από την προ κοβιντ περίοδο. Τον ακολούθησαν ο Pedro και ο Ricardo και η αίσθηση ήταν σαν να μας άνοιγαν την πόρτα του σπιτιού τους, προσκαλώντας μας να μαζευτούμε στο σαλόνι τους, γύρω από μία μεγάλη φωτιά και να πούμε τα δικά μας, τις ιστορίες μας, τις εμπειρίες μας, να κάνουμε ένα catching up βρε αδερφέ μιας και είχαμε να ιδωθούμε πάρα πολύ καιρό. Κάθε τραγούδι προλογιζόταν από μία μικρή ιστορία που είτε αφορούσε τον τρόπο που γράφτηκε αυτό, είτε την ποιότητα που άφησε στους καλλιτέχνες ή ακόμα και τη νοσταλγία που μπορεί να νιώθουμε τόσο εμείς όσο και εκείνοι σε μία τέτοια συνεύρεση. Ο Fernando με απόλυτη ειλικρίνεια προσπάθησε να εκμαιεύσει ότι ένα ακουστικό live ενός συγκροτήματος όπως οι Moonspell είναι αρκετά “βαρετό”. Το κοινό όμως διαφώνησε μαζί του, χωρίς να τον πείσει και εντελώς. Οι παρουσία τους πάνω στη σκηνή θύμισε σε κάποια σημεία γελωτοποιό του Μεσαίωνα, που με τη συνοδεία εγχόρδων διασκεδάζει τον βασιλιά και τους αυλικούς του και όχι γιατί αυτά τα οποία έλεγε ήταν γελοία αλλά γιατί ήταν διασκεδαστικά. Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι είναι για τα καλά “μπασμένος” στην Ελληνική νοοτροπία και κουλτούρα καθώς δεν δυσκολεύτηκε στιγμή να προφέρει λέξεις όπως το “μπιφτέκι” και η “καράφλα”, εξηγώντας μας με αυτό τον τρόπο τον λόγο που τον αντικρίσαμε φέτος στη σκηνή με κοντό μαλλί.
Το ακουστικό μέρος έληξε σχετικά γρήγορα και θα έδινε τη σειρά του στους Green Carnation.
Setlist:
Acoustic
Domina
Breathe (Until We Are No More)
Mute
Nocturna
Os senhores da guerra
(Madredeus cover)
Alma Mater
Well, s*** happens και υποδεχθήκαμε τον Michael Krumins ο οποίος ήρθε και έκατσε πολύ “καλά” στη σκηνή. Προσωπικά δεν τον γνώριζα, αλλά αυτά που είδα και άκουσα με έκαναν σίγουρα να θέλω να τον ανακαλύψω περισσότερο. Άνετος πάνω στη σκηνή, έπαιξε δικά του κομμάτια, έκανε πλάκα με το κοινό το οποίο (προς μεγάλη μου έκπληξη)² τον παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή σε κάθε βήμα. Για κάθε μέρος είχε και αυτός κάτι να μας πει, να δώσει μια εξήγηση, μια εντελώς διαφορετική νότα. Αυτό το τελευταίο λέγεται εντελώς και τελείως κυριολεκτικά καθώς ένα μπουζούκι εμφανίστηκε στα χέρια του το οποίο και χειρίστηκε με απόλυτη δεξιοτεχνία και μας άφησε επιεικώς άφωνους. Το σχόλιο που έκανε στην αρχή για να εξηγήσει την εμφάνισή του στη θέση του συγκροτήματός του, λέγοντας ότι τελευταία φορά που έπαιξε σε κοινό ήταν σε έναν οίκο ευγηρίας,μου έδωσε την αίσθηση ότι εκεί πέρα υπήρχε και ένα μικρό αστείο, καθώς ο μέσος όρος ηλικίας του ακροατήριου ήταν ικανά μεγαλύτερος από οτι την τελευταία φορά που είχα πάει σε live των Moonspell. Αλλά αυτό είναι ιστορία για άλλη φορά.
Setlist:
Infinity
7/8
Loneliness
Adio,
Transition Red Soul Stardust
Diamorphosis
Κατά τις 10:30 εμφανίστηκαν στη σκηνή και οι πέντε των Moonspell. Όπως δήλωσε ο Ribeiro τόσο σε συνέντευξη του όσο και κατά τη διάρκεια του ακουστικού live, δεν είναι γεννημένος τραγουδιστής. Είναι γεννημένος ηθοποιός ή και φιλόσοφος, και αυτό το απέδειξε εμφανιζόμενος στη σκηνή έχοντας “φορέσει” το προσωπείο του frontman. Οι ήχοι σκλήρυναν. Ο κόσμος συγκεντρώθηκε, ήρθε πιο κοντά. Η προσοχή όλων στραμμένη στο συγκρότημα. Ποιο θα είναι το τραγούδι Θα ακουστεί πρώτο μετά από 5 χρόνια που κάναμε για να τους δούμε; “The Greater good” και τα πρώτα χέρια σηκώθηκαν στον αέρα και το αίμα άρχισε να κυλάει πιο γρήγορα και η ανάσα άρχισε να ανεβαίνει όλο και ψηλότερα στα πνευμόνια μας κάνοντας τη φωνή μας να τραγουδάει αυτούς τους αγαπημένους στίχους. Αυτό το βράδυ Δευτέρας όσοι συγκεντρωθήκαμε στο fuzz club ήμασταν έτοιμοι. Αν και κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, τελικά ήρθε ένα πέρασμα σχεδόν από ολόκληρη τη δισκογραφία 30 χρόνων. Μέσα σε μιάμιση ώρα θυμηθήκαμε τραγούδια τα οποία μας έχουν αγγίξει, τα οποία έχουμε ακούσει στο repeat τόσες φορές ώστε ακόμα και οι λέξεις στα πορτογαλικά να μη μας μοιάζουν ξένες για να της επαναλάβουμε. Είδαμε ίσως και με διαφορετικό μάτι κομμάτια από το πολύ πρόσφατο Hermitage, οπώς το Breathe και το Apofthegmata, τα οποία μόλις τώρα ξεκίνησαν το πέρασμα τους προς τη συλλογική μας μνήμη. Φτάνοντας προς το τέλος, δεν γινόταν να λείπει ο “Mephisto” για να τον ακολουθήσει η κυρά του, “Vampiria”.Και προφανώς, η συναυλία να κλείσει με την αναμενόμενη άφιξη του Σάκη στη σκηνή, για να τραγουδήσουν οι δύο φίλοι μαζί, το insignia του συγκροτήματος “Alma Mater”. Σε αυτό το σημείο κλασικά, υποτίθεται ότι έφυγαν, μας χαιρέτησαν για τη νύχτα και μας ευχαρίστησαν για την παρουσία μας. Μόνο και μόνο για να εμφανιστούν μερικά λεπτά αργότερα για το αναμενόμενο encore το οποίο περιλάμβανε 3 κομμάτια. Το encore έκλεισε με Fernando και Σάκη,πάλι μαζί στο πολυπόθητο “Fullmoon Madness”.
Γύρισα στο σπίτι μου πλήρης και με έναν ενθουσιασμό που με ταξίδεψε πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια, τη δεύτερη φορά που πήγα ποτέ σε metal live και την πρώτη φορά που είδα τους Moonspell ζωντανά. Ελπίζω μόνο κάποια στιγμή να καταφέρω να τους δω και επί πορτογαλικού εδάφους.
Fun fact: μάθαμε τι θα πει cagatakos και πώς αυτό ήταν για λίγο το παρατσούκλι του Σάκη σε μία κοινή τους περιοδεία.
Kudos στο fuzz club γιατί για την καθαριότητα και την οργάνωση που είχε, γεγονός που βοήθησε στο να απολαύσω τη συναυλία από την μεστή ηλικία των 35 μου χρονών.
Setlist:
The Greater Good
Extinct
Night Eternal
Finisterra
In and Above Men
From Lowering Skies
Opium
Abysmo
Butterfly FX
Breathe (Until We Are No More)
Apophthegmata
Mephisto
Vampiria
Alma Mater
Encore:
Tenebrarum Oratorium (Andamento I/Erudit Compendyum)
The Southern Deathstyle
Full Moon Madness
