Γράφει ο: Λευτέρης Γιαννακουδάκης

Φωτογραφίζει ο: Αντώνης Ξενάκης

              Μετά την πρώτη εμπειρία στο περσινό hellfest του 2022, το οποίο ήταν και επταήμερο,τρεις μέρες τη μία εβδομάδα και τέσσερις μέρες την άλλη εβδομάδα είχα την ευκαιρία και φέτος να είμαι εκεί στο φετινό τετραήμερο και αυτή τη φορά να έχω τη χαρά να φιλοξενήσει την εμπειρία μου το Singloud TV.Στις παρακάτω γραμμές θα γίνει μία ανασκόπηση βάσει αυτών που έζησα που σίγουρα δεν αποτελούν επαγγελματική περιγραφή του φεστιβάλ αλλά προσωπική εμπειρία που πάντα έχει να κάνει με τα δικά μου γούστα και ενδιαφέροντα των μπαντών που θα ήθελα να δω και πάντα πρέπει να υπάρχει στο μυαλό μας ότι μιλάμε για αρκετά μεγάλη έκταση, με 70.000 κόσμο, με έξι σκηνές, μπάντες που εναλλάσσονται συνέχεια, κούραση, αλκοόλ, καλή παρέα και πολλές φορές μπορεί το πρόγραμμά να μεταβάλλεται στο παρακολουθήσουμε κάποια πράγματα και να καταλήγουμε να βλέπουμε κάποια άλλα που δεν το περιμένουμε και να είναι εξίσου καλά με αυτά που θα θέλαμε να δουμε. Με λίγα λόγια δεν μπορείς να πας βάσει προγράμματος αλλά βάσει στιγμής, διάθεσης και το πού βρίσκεσαι στο χώρο.

Μιλάμε για μία τεράστια διοργάνωση όπου οι Γάλλοι  εξελίσσουν και κάθε χρόνο προσπαθούν να βελτιώνουν όποια τυχόν προβλήματα δημιουργούνται ώστε να μην υπάρξουν και την επόμενη χρονιά από την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια έως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να απασχολεί τον κόσμο που παρευρίσκεται εκεί. Ξεκίνημα λοιπόν για το 4ήμερο.

Την Πέμπτη 15 Ιουνίου φτάνουμε λίγο νωρίτερα προφανώς φοβούμενοι την περσινή αργοπορία όσο αφορά το παρκάρισμα και από κει τη μετάβαση μας με λεωφορεία του φεστιβάλ στο χώρο του της διοργάνωσης, φέτος δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα και ήταν όλα άψογα χωρίς καμία αναμονή. Μπαίνοντας λοιπόν στο χώρο του φεστιβάλ σου δημιουργείται η αίσθηση ότι βρίσκεσαι  σε ένα χώρο που θα συντελεστεί μία γιορτή-πανηγύρι και θα περάσεις καλά τις υπόλοιπες μέρες και τις ώρες που θα παρευρεθείς. Ξεκινούν οι πρώτες μπύρες, τα πρώτα χαμόγελα, όλοι οι φίλοι μαζευόμαστε για να απλωθούμε στις σκηνές  ο καθένας με τα γούστα του και να παρακολουθήσει αυτά που θέλει. Η αρχή γίνεται με τους Code Οrange και τα πρώτα moshpit είναι γεγονός κάτι που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι η γιορτή έχει ξεκινήσει. Η συνέχεια γίνεται στην Temple όπου παίζουν οι Imperial Truimphant με την γνωστή τους αμφίεση, που αυτές τις μέρες  πού γράφεται το κείμενο βρίσκονται στη χώρα μας. Μετατοπιζόμαστε στη διπλανή σκηνή Altar  όπου σε μία δύσκολη για τη χώρα μέρα καθώς είχε συμβεί το ναυάγιο στην Πύλο, παρακολουθούμε τους δικούς μας Nightfall που δυστυχώς ήταν η μόνη ελληνική παρουσία στο φετινό Hellfest  όμως σε μία τόσο μυστήρια μέρα βλέποντας τους, σε κάνει να νιώθεις μία υπερηφάνεια τουλάχιστον ότι σε αυτή τη χώρα κάτι γίνεται σωστά και βγαίνει προς τα έξω βλέποντας μία σκηνή με πάρα πολύ κόσμο και τους Γάλλους από κάτω να χτυπιούνται καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει καλά και κάπου αχνοφαίνεται μία ελπίδα. Κατηφορίζουμε  προς τα main stages  όπου εκείνη την ώρα τελειώνουν In Flames που πριν λίγες μέρες έπαιζαν στη χώρα μας και στη διπλανή σκηνή από περιέργεια και από ανάμνηση της περσινής της περσινής χρονιάς βλέποντας στον ίδιο χώρο τον Alice Cooper υπό βροχή  είχα την περιέργεια να τον δω σε αυτό το σχήμα με τους Hollywood Vampires,η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με αυτό project και ήμουν αρκετά περίεργος να δω τι έχουν φτιάξει με τον Johnny Depp και τους υπόλοιπους της παρέας, στην αρχή για να είμαι ειλικρινής μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι οk μαζευτήκαμε παρεούλα παίζουμε κάποια πράγματα που γουστάρουμε, κάνουμε κάποιες διασκευές του Alice βάζουμε και τον Johnny να κάνει το κέφι του με την κιθάρα και να αποκτήσουμε ίσως κάποια έξτρα δημοσιότητα, τον χαβαλέ μας γενικότερα μέχρι που ξαφνικά παίζουν το Heroes και παίρνει το μικρόφωνο ο μέχρι στιγμής στο μυαλό μου εκείνη την στιγμή ηθοποιός και ακούω χωρίς υπερβολή μία από τις καλύτερες διασκευές πάνω σε αυτό το κομμάτι, η αλήθεια είναι ότι γυρίζοντας πίσω όσες φορές το άκουσα από την έκδοση στο άλμπουμ δεν είχε σε καμία περίπτωση την απόδοση εκείνης της στιγμής που το άκουσα live,αποδεικνύοντας έτσι πόσο πολυτάλαντος είναι ο Johnny Depp εκτός από την ηθοποιία. Η συνέχεια γίνεται με τους Αrchitects ένα πολύ hot όνομα αυτή την περίοδο αποδεικνύεται κιόλας από τον κόσμο που έχει κατακλύσει το Μain Stage 2 για να τους παρακολουθήσει, ένθερμοι Γάλλοι από κάτω γνωρίζουν όλους τους στίχους και κοπανιούνται, θα τολμήσω να πω όσο κι αν φαίνεται ιεροσυλία ότι μιλάμε για τους σύγχρονους Linkin Park ή τη συνέχεια τους από ότι φαίνεται από την επιρροή στον κόσμο. Ανεβαίνοντας προς την Temple βλέπουμε τους Dark Funeral με το δίλημμα μέσα στο μυαλό μου να πλανάται Kiss ή Amenra. Να θυμίσω ότι οι Kiss βρίσκονται στην τελευταία τους περιοδεία και πολλοί φίλοι τους με προέτρεπαν χρόνια ότι έστω και εγκυκλοπαιδικά θα έπρεπε να τους παρακολουθήσω για μία φορά και ίσως αυτή ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία από την άλλη πολλοί φίλοι των Amenra χωρίς να έχω ακούσει και πάρα πολύ αλλά οι προτροπές τους ήταν τέτοιες που μου έλεγαν ότι πρέπει να το παρακολουθήσω και σίγουρα  κάτι το  καινούργιο και το μυστήριο ιντρίγκαρε τον εγκέφαλό μου και από την άλλη η πολύ συσσώρευση κόσμου για τους Kiss μου το απέτρεψε.

Έτσι λοιπόν ανηφορίζουμε προς τη Valley που φέτος βρίσκεται σε καινούργιο χώρο κοντά στην Warzone εξωτερική σκηνή  αυτή τη φορά και όχι σε τέντα που στη παλιά της θέση της έχει διαμορφωθεί ο καινούργιος χώρος του merchandise του φεστιβάλ επονομαζόμενος Sanctuary που μετά από πάρα πολύ αναμονή κάποια στιγμή καταφέραμε να μπούμε και εμείς. Η αλήθεια είναι ότι η καινούργια θέση της valley δεν με έπεισε ιδιαίτερα καθώς μπάντες με αυτά τα χαρακτηριστικά doom sludge stoner ίσως καλύτερα θα είναι να παίζουν σε “κλειστούς” χώρους όπως ήταν στην προηγούμενη, είναι σε έναν ανοιχτό χώρο όπου λίγο ήχος λίγο όλο αυτό το ανοιχτό κάπου χάνει τη μαγεία της από τη αυτό το είδος μουσικής  που χρειάζεται κάποια ατμόσφαιρα. “Εγκαίνια” λοιπόν της σκηνής με τους Amenra  οφείλω να ομολογήσω ότι με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή από την πρώτη νότα θα έλεγα καθώς αισθάνεσαι ότι θα σου επιβληθούν και ότι θα σε ταξιδέψουν σε πολύ μυστήρια και απόκρυφα μονοπάτια. επιβλητική σε όλο τους το μεγαλείο καθηλώνουν όλο το κοινό που σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι οι Γάλλοι ευτυχώς για μένα δεν ασχολούνται με τα κινητά τους και παρακολουθούν τη συναυλία κανονικά χωρίς να την βλέπουν μέσα από μία οθόνη όπως δυστυχώς παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας. Μετά από αυτό κατηφορίζουμε προς το Main Stage 2 να προλάβουμε στα τελειώματα τους Parkway Drive που εμφανίστηκαν πριν λίγες μέρες στη χώρα μας, μεγάλη απήχηση στο κοινό υπολογίζω κοντά στις 50.000 κόσμος ήταν εκεί και τους είδαν, τεράστιο show από τον αυστραλό Winston McCall να τραγουδάει μέσα στον κόσμο, κάτι που έκανε και εδώ. Τελείωμα της πρώτης μέρας φουλ για ανασύνταξη Δυνάμεων για την επόμενη που ακολουθεί.

Δεύτερη μέρα Παρασκευή 16 Ιουνίου, δυστυχώς το κακό με τις ώρες εμφάνισης των μπαντών που εμφανίζονται στο φεστιβάλ είναι μερικές φορές απαγορευτικό και αυτό γιατί είναι πάρα πολλές οπότε πρέπει να χωρέσουν όλες, συν την απόσταση που διανύουμε καθημερινώς από τη Νάντ στο Κλισσον, μας αποτρέπει στο να παρακολουθήσουμε κάποια  συγκροτήματα που εμφανίζονται νωρίς. Ξεκίνημα λοιπόν με τους Cockney Rejects punk oi, απογευματινό κοπάνημα με άπειρα crowd surfs,σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι οι Γάλλοι άπαξ και κάποιος σηκωθεί πάνω στον κόσμο για surf δεν τον αφήνουν να πέσει κάτω από κανένα σημείο από όπου και να ξεκινήσει θα καταλήξει μπροστά στη σκηνή!!Μετά από αυτό μεταφερόμαστε δίπλα στη Valley για να παρακολουθήσουμε τους Weedeater Αμερικανούς stoner-sludge από τη North Carolina.Συνέχεια στο Main Stage 1 με τους Alter Bridge,μία γρήγορη παράκαμψη πάλι από τη valley για τn Greg Puciato τον τραγουδιστή των The Dillinger escape plan με ένα δικό του project που για να είμαι ειλικρινής σε μερικά σημεία μου μου θύμισε πάρα πολλά σημεία Mike patton.Μεταφορά δίπλα στην Warzone για τους Flogging Molly με το κλασικό ιρλανδέζικο punk rock και τα πασίγνωστα χιτάκια τους και τα crowd surfing να ξεκινάνε από τη πλαγία του λόφου και να καταλήγουν στο mojo!Καρφί για Temple και Gorgoroth καθηλωτικοί οι Νορβηγοί δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια αντίδρασης με το σκληρό τους ήχο  Ελάχιστα βήματα πιο εκεί στην Altar συνεχίζουμε με τους Σουηδούς Bloodbath. Όπως καταλαβαίνετε πολλές φορές το πρόγραμμα εξελίσσεται σε έναν αγώνα δρόμου και μετακινήσεις από σκηνή σε σκηνή για να προλάβεις τις μπάντες που θέλεις να παρακολουθήσεις  σε σημείο τέτοιο που κανονικά το πρόγραμμα θα ήταν να πάω πάλι στην warzone και να δω τους αγαπημένους Rancid αλλά αφού οι σκηνές Temple και Altar είναι δίπλα και οι μπάντες εμφανίζονται μπαμ-μπαμ έμεινα εκεί για να παρακολουθήσω τους Venom Ιnc.Στο τελείωμα της βραδιάς κατηφορίζουμε στα mainstage όπου τελευταία μπάντα είναι Sum 41 οι οποίοι βρίσκονται  στην τελευταία τους περιοδεία αλλά όπως είπε ο Deryck Whibley θα κυκλοφορήσει νέο άλμπουμ αλλά δεν θα περιοδεύσουν γι αυτόν.

Σάββατο την τρίτη μέρα του φεστιβάλ, ξεκινάει στη Valley με τους Crowbar που είδαμε πρόσφατα και στη χώρα μας στο An club καθηλωτικοί όπως πρέπει για πρωινό ξύπνημα και καφέ για να ξεκινήσει ωραία μέρα. Κατηφόρα μετά για τα main stage για να πιάσουμε μία καλή θέση να απολαύσουμε απογευματινό Puscifer και προλαβαίνουμε λίγο από το σετ των Beast in Black  που είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με τους δικούς μας Suicidal Angels προσωπική μου άποψη αν και είναι πολύς ο κόσμος και βλέπουμε μεγάλη ανταπόκριση και από το κοινό στη Γαλλία σημαίνει ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους και με τον Έλληνα frontman Γιάννη Παπαδόπουλο να είναι για μία ακόμα φορά είναι εκδηλωτικός αν και δεν είναι  του γούστου μου( Ποιος νοιάζεται βέβαια για το γούστο μου!!). Συνέχεια με το σχήμα του Maynard που σίγουρα δεν είναι ότι έχουμε συνηθίσει από τους Tool ή από τους Perfect circle με τον πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω στη σκηνή να τον έχει η Carina Round και όχι ο Keenan ο οποίος αρκείται περισσότερο σε ένα τρέξιμο αριστερά δεξιά της σκηνής και πιο πολύ στο σόου με το ιδιαίτερο ντύσιμο και το χαρακτηριστικό κραγιόν του και όχι στο τραγούδι. Όσοι λοιπόν να έχετε την πρόθεση να πάτε να τον δείτε σε λίγες μέρες που θα εμφανιστεί στη Μαλακάσα καλό θα είναι αν δεν έχετε γνώση με την συγκεκριμένη μπάντα να μην περιμένετε να δείτε κάτι από Tool γιατί θα απογοητευτείτε. Συνέχεια πάλι στα main stage με τους Porcupine Tree το ιδιαίτερο-καταθλιπτικό βρετανικό progressive ροκ σχήμα το οποίο σίγουρα δεν ταιριάζει με το φεστιβάλ αν σκεφτεί κανείς ότι στο διπλανό stage πριν 5 λεπτά έπαιζαν οι Arch Enemy κάτι που ανέφερε και ο ίδιος ο τραγουδιστής του σχήματος Steven Wilson για την ιστορία είπε ότι:” ξέρουμε ότι δεν ταιριάζουμε μουσικά εδώ αλλά όταν σου λέει το Hellfest να παρευρεθείς δεν μπορείς να το αρνηθείς” κάτι που σίγουρα δείχνει το μεγαλείο του φεστιβάλ και τη βαρύτητα που δείχνει οι μπάντες για αυτό. Ανηφόρα πάλι προς τη Valley αυτή τη φορά θα δούμε τους Earthless psychedelic stoner από το San Diego με άφθονη σκόνη που σε κρατάει καθηλωμένο για τη συνέχεια που έρχεται μέχρι το τέλος της βραδιάς. Ένα γρήγορο πέταγμα μέχρι την Altar ίσα-ίσα για τρία-τέσσερα κομμάτια να ακούσουμε τους Lorna Shore  από το New Jersey μπάντα που συνόδευε Gojira σε όλη την Αμερικάνικη περιοδεία  μαζί με τους Mastadon οπότε από την περιέργεια και μόνο αξίζει να ακούσουμε κάτι και από αυτούς. Ήδη ο κόσμος έχει φτάσει μέχρι τις πάνω σκηνές Altar και Temple καθώς στο main stage 1 εμφανίζονται Iron Maiden το όνομα της τρίτης βραδιάς όπου θα παρακολουθήσουμε μερικά κομμάτια από μακριά . Άποψη μου που δημιουργείται από τα δύο-τρία πρώτα κομμάτια του setlist που ακούω και ξαναλέω ότι είναι δικιά μου καθαρά άποψη και ποιος ενδιαφέρεται σίγουρα για τη δικιά μου άποψη, σεβαστό μεγάλο τεράστιο γιγαντιαίο όνομα των Iron Maiden αλλά νομίζω ότι κάπου έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και ειδικά αυτή η περιοδεία ίσως δεν θα έπρεπε να γίνει. Ο βρετανός και πολλές φορές υπερόπτης Βρασίδας απευθύνεται όλο το βράδυ στο κοινό στα Γαλλικά, άξιο απορίας γιατί. Κάπου στα μισά του σετ ανηφορίζουμε προς την Valley και χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε το πολυπόθητο για πολλούς Alexander the Great,όπου εμφανίζονται οι γνωστοί σε όλους μας και αγαπημένοι Monster Magnet οι οποίοι με εξέπληξαν ιδιαίτερα καθότι περίμενα ότι ο συμπαθής κατά τα άλλα Dave Wyndorf θα είναι αρκετά κουρασμένος λόγω των ετών που έχουν περάσει και για αυτόν αλλά και των καταχρήσεων, όμως χωρίς πολλά μπλα μπλα και με ένα πολύ ωραίο σετ έδωσαν στον κόσμο να καταλάβουν ότι είναι ακόμα εδώ. Ένα γρήγορο πέταγμα στην Altar για τους Voivod με τους Kαναδούς thrashers 2-3 κομμάτια για να θυμηθούμε τα νιάτα μας και πάλι πίσω επιστροφή στη Valley εμφανίζονται οι αγαπημένοι μας πολλών στη χώρα μας Clutch,ο ορισμός της εγγυημένης διασκέδασης στα live τους για μένα, με τον ιεροκήρυκα Neil Fallon να κηρύττει το λόγο του πάνω στη σκηνή, ένα safe setlist κατά τη γνώμη μου με πιο παλιά κομμάτια και όχι από τον τελευταίο δίσκο, ίσως η αντικατάστασή του μπασίστα Dan Maines από αυτόν των Fu Manchu Brad Davis να έπαιξε κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση του. Σίγουρα το live των Clutcth  αποδεικνύει ότι για μένα ήταν λάθος(αλλά ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω τους Γάλλους διοργανωτές)η μεταφορά της Valley σε αυτό το χώρο καθότι είναι ένα οριζόντιο παραλληλόγραμμο μπροστά στη σκηνή με αποτέλεσμα σε ονόματα αυτού του μεγέθους να μην είναι και τόσο βολική καθώς δεν χωράει πολύ κόσμο και δεν μπορείς να δεις να παρακολουθήσεις. Κατηφόρα στο mainstage για κλείσιμο της βραδιάς με Carpenter Brut με synthwave ήχους που αυτό δεν επηρεάζει “μεταλλάδες” φίλους Γάλλους να λικνίσουν τα κουρασμένα κορμιά τους μετά από τόσες ώρες παρουσία τους στο χώρο του Hellfest.

Τέταρτη και τελευταία μέρα, Κυριακή! Ο καιρός στο Κλισσόν θυμίζει αυτόν του τελευταίου περσινού τετραημέρου όπου ήταν συννεφιασμένος με βροχή και κάποια λάσπη  που δημιουργούνταν κατά τόπους. Γενικά θα συναντήσεις όλες τις εποχές του χρόνου ευτυχώς χωρίς χιόνι, ήλιο, ζέστη, αντηλιακά, καπέλα, συννεφιά, βροχή, αδιάβροχα και λίγο κρύο κατά τις βραδινές ώρες!! Σίγουρα ο καιρός στην τελευταία μέρα δεν είναι είναι και ο καλύτερος σύμμαχος σου όταν η κούραση έχει εξαντλήσει το σώμα σου από τις μέρες που έχουν προηγηθεί. Ξεκίνημα στην κεντρική σκηνή με τους hardcorαδες Hatebreed μία καλή ευκαιρία για το πρώτο κοπάνημα και για την πρώτη μπύρα. Συνέχεια στην Altar με τους Holy Moses γερμανικό thrash σχήμα και την ιδιαίτερη frontwoman Sabina Classen να κοπανιέται στην σκηνή της. Πάλι κατέβασμα στη mainstage 1 αυτή τη φορά για τους Σουηδούς Amon Amarth και ευκαιρία να κάνουμε λίγο κουπί, εκτίμηση μου, μιας και τους είδα πρόσφατα και στο Release ότι στη χώρα μας είναι ότι ήταν είχαν πολύ καλύτερη παρουσία από τη Γαλλία. Ίσως πολλές φορές ο ρόλος του headliner σε κάνει να αποδίδεις καλύτερα. Και εκεί που βάσει προγράμματος περιμένεις να παρακολουθήσεις τους Incubus αλλάζει τελευταία στιγμή και στη θέση τους παίζουν οι Crisix,thrash metal από την Ισπανία που ίσως αν δεν γινόταν η ακύρωση να μην έβλεπαν το mainstage ούτε στον ύπνο τους. Ευτυχώς όμως για μένα μου δίνει μία ευκαιρία ξεκούρασης και ενυδάτωσης με μία ακόμα μπύρα και την καλή παρέα φίλων. Στη διπλανή σκηνή η επόμενη μπάντα που εμφανίζεται είναι η Tenacious D με πρωταγωνιστή τον Jack Black σε ένα ιδιαίτερο ρόλο που δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με μία λέξη, τον λες τραγουδιστή, τον λες ηθοποιό σε μία θεατρική παράσταση κάποιες φορές, σε stand up comedy  κάποιες φορές, ίσως και one man show.ιδιαίτερο όμως γιατί σίγουρα δεν θα έχουμε την ευκαιρία ποτέ να τον παρακολουθήσουμε στη χώρα μας. Ανέβασμα πάλι στην Altar όπου αυτή τη φορά πιάνω θέση ακριβώς στο χώρισμα των δύο τεντών με την Temple ώστε να υπάρχει λίγη ξεκούραση και όχι πολύ μετακίνηση για να παρακολουθήσουμε και το επόμενο συγκρότημα. Αρχή λοιπόν με τους Dark Angels από την Καλιφόρνια ένα thrash σχήμα που σε λίγες μέρες θα είναι και στη χώρα μας συγκεκριμένα στο Gagarin στις 11 Ιουλίου καλό θα είναι να μην το χάσετε. Συνέχεια συνέχεια στη διπλανή σκηνή με πάρα πολύ λίγο χρόνο στο ενδιάμεσο οι γνωστοί σε όλους μας Paradise Lost οι οποίοι και αυτοί ανακοίνωσαν live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη το επόμενο διάστημα. Και ήρθε η ώρα για το τελευταίο δυνατό όνομα του φεστιβάλ που δεν είναι άλλο από τους Slipknot.Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να προσεγγίσω όσο το δυνατόν πιο κοντά στη σκηνή αλλά ο κόσμος ήταν τόσο πολύς που αναγκάστηκα να τους δω από πάρα πολύ μακριά και πιο πολύ από τις οθόνες. Πέμπτη μου φορά που βλέπω τη συγκεκριμένη μπάντα και οφείλω να ομολογήσω ότι η καλύτερη τους ήταν η περσινή στην πλατεία Νερού, ήταν κάτι το ανεπανάληπτο  για μένα και σίγουρα μακράν η καλύτερη από όλες αυτές τις υπόλοιπες που έχω παρακολουθήσει. Τελείωμα του φεστιβάλ με την καθιερωμένη ρίψη βεγγαλικών στον ουρανό του Κλισσόν με τους Γάλλους να το παρακολουθούν ένθερμα, πολλές φορές με ζητωκραυγές και χειροκροτήματα λες και το βλέπουν πρώτη φορά αφού κάθε χρόνο γίνεται αυτή η διαδικασία!!Πιο σημαντικό σίγουρα σε όλη αυτή τη φιέστα κλεισίματος ήταν  η ανακοίνωση των ημερομηνιών για το επόμενο φεστιβάλ hellfest του 2004 που θα διεξαχθεί από τις 27 μέχρι και τις 30 Ιουνίου του 2024 στον ίδιο χώρο, στα αγαπημένα μας χωράφια του Κλισσόν.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όποιον αφιέρωσε το χρόνο του και έχει φτάσει μέχρι εδώ για να διαβάσει το κείμενο μου, ένα πιο μεγάλο ευχαριστώ στο Singloud Tv πού μου εξασφάλισε την παρουσία μου για δεύτερη φορά σε αυτή τη μαγευτική, τέλεια διοργάνωση του Hellfest και σίγουρα για τη φιλοξενία του αυτής εδώ της περιγραφής μου. Πολλά ευχαριστώ στη σωφεράντζα μας Αντώνη Ξενάκη που έκανε άπειρα χιλιόμετρα για να μας πηγαινοφέρνει και όχι μόνο αλλά και στην υπομονή του στις αναβολές μου για την ολοκλήρωση αυτού του κειμένου, την απίστευτη ταλαιπώρια που μοιραστήκαμε  στην συγκατοίκηση μας με τους φίλους Αλέκο και Χρήστο αλλιώς γνωστό και ως Τέγο στο κομμάτι της συγκατοίκησης, τη συντροφιά της Αννούλας σε πολλά Stage που περάσαμε ώρες μαζί και τις κανάτες μπύρας που μοιραστήκαμε με τον φίλο Στέργιο.

Τέλος θα ήθελα να πω και να παροτρύνω όποιους σκέφτονται καιρό αλλά δεν το έχουν δοκιμάσει ένα τέτοιο ταξίδι, να το προσπαθήσουν αν έχουν τον χρόνο, τη θέληση και σίγουρα τα χρήματα να παραβρεθούν σε ένα τεράστιο φεστιβάλ που δυστυχώς δεν θα έχουμε την τύχη να δούμε ποτέ στη χώρα μας, σίγουρα η προπώληση των εισιτηρίων χρειάζεται πάρα πολύ τύχη για το συγκεκριμένο αλλά υπάρχουν πάρα πολλά παρόμοια στο εξωτερικό που χαρίζουν τις ίδιες εμπειρίες και καλό θα είναι οι λάτρεις των συναυλιών να δοκιμάσουν….συναυλιοτουρισμός λοιπον!!
Τα λέμε κάπου έξω, γεροί όλοι μας!!