Τι είναι το «underground» εν τέλει ρε παιδιά;
Η εύκολη απάντηση είναι «το μετρό στο Λονδίνο» ή κάτι αντίστοιχο πνευματώδες. «Ένα μπαρ στα Εξάρχεια» ξέρω ‘γω. Ας μην είμαστε τέτοιοι όμως κι ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε όντως στην ερώτηση.
Αρχικά ας βάλουμε κάποιους κανόνες. Θα αναφερθούμε στο τι είναι underground στη μουσική. Και κυρίως θα εστιάσουμε στην δικιά μας μουσική. Αναφέρομαι φυσικά στην λαϊκή τραπ. Η τραπ λοιπόν που λέτε είναι ένα παρακλάδι/υποκουλτούρα (sub culture) της hip hop… Αυτά ξέρω παιδιά κάτι άλλο δεν ξέρω, ας γυρίσουμε στο ροκομέταλ που κάτι σκαμπάζω.
Τι είναι λοιπόν αυτό το underground που λένε όλοι (μαζί κι εγώ); Σε πρώτη ανάγνωση underground είναι αυτό που δεν είναι στην επιφάνεια, δεν είναι αυτό που προβάλλεται από τα φώτα της δημοσιότητας , δεν το γνωρίζει πολύς κόσμος και (συνήθως) έχει την δικιά του γλώσσα επικοινωνίας και την δικιά του κουλτούρα.
Οι πάνκιδες της δεκαετίας του ’70 στην Ελλάδα ήταν underground πχ. Σε δεύτερη ανάγνωση– κι αυτή που προσωπικά υποστηρίζω – το underground είναι τα θεμέλια της μουσικής. Είναι ο χώρος που γίνονται οι ζυμώσεις, οι αλλαγές και οι μάχες για το ποιος θα βγει στην επιφάνεια. Η μουσική (στο σύνολο της) πάντα ήταν mainstream. Από τους τροβαδούρους του μεσαίωνα, μέχρι την μπαρόκ μουσική και τη νεοκλασσική μέχρι την heavy metal και την τραπ η μουσική είναι η mainstream διασκέδαση των ανθρώπων.
©2023, Cranbrook Art Museum
Underground λοιπόν δεν υπάρχει μόνο στο heavy metal ή στο hip hop. Υπάρχει σε όλα (μα σε όλα) τα είδη μουσικής. Το ότι κάποιο είδος μουσικής μπορεί να είναι πιο πολύ «στην μόδα» από κάποιο άλλο (τη δεδομένη στιγμή ή για τη δεδομένη γενιά) δε σημαίνει ότι κάποιο άλλο δεν είναι mainstream. Στις βραβεύσεις κάθονται δίπλα δίπλα οι Metallica με τον Snoop Dog και τη Lady Gaga και δεν ξέρω ‘γω ποιος άλλος. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε μια χαρά mainstream είναι και το metal και το hip hop και η trap και η country και το σκυλάδικο κι όλα. Δεν το αποκόπτει κανείς από την κύρια ροή (mainstream) έκφρασης όπως ήταν πχ. τη δεκαετία του ’70 (χούντα γκουχου γκουχου).
Οπότε αν θεωρείτε πως είστε παραγκωνισμένοι επειδή έχετε μακριά μαλλιά και τατού και δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, μεγαλώστε. Μια χαρά μας έχει αποδεχτεί η κοινωνία, φανταστείτε τι τραβάνε άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό.
Για αυτό λοιπόν όταν εγώ μιλάω για στήριξη στο underground μιλάω για μπάντες που δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστές. Μιλάω για στήριξη σε μπάντες που πειραματίζονται, που δεν έχουν αγκυλώσεις, που είναι ο θεμέλιος λίθος για όποια μουσική γουστάρεις να ακούς.
Ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης του αύριο είναι ένας underground καλλιτέχνης του σήμερα. Στήριξε τον λοιπόν. Μόνο έτσι θα πάει η μουσική που αγαπάς μπροστά. Όχι επειδή θα είσαι «ο τελευταίος πραγματικά πιστός που ακούει πραγματική μουσική που τα μέσα πραγματικά δεν θέλουν να προβάλουν γιατί πραγματικά υποστηρίζουν πραγματικά σκουπίδια, πραγματικά».
Σε ικετέυω…
by Manolis Papantoniou
Διάβασε επίσης: https://singloudtv.com/metalheads-being-bitter/