Το καλοκαίρι έχει έρθει για τα καλά. Μία επίσκεψη στη θάλασσα είναι ό,τι πρέπει. Ωστόσο η Κυριακή 21 Ιουλίου ήταν ημέρα συναυλίας, κι ας είχε καύσωνα. Με πανσέληνο εμφανίστηκαν οι Judas Priest στο Release Athens 2024, και μαζί τους ο Bruce Dickinson, οι Accept κι οι Saturday Night Satan.
Το πρώτο συγκρότημα της ημέρας, οι Saturday Night Satan, ανεβαίνουν στην σκηνή και ξεκινά ο χαμός. Το συγκρότημα εμφανίζεται ως πενταμελές στην Πλατεία Νερού, τουλάχιστον στις ζωντανές εμφανίσεις. Η τραγουδίστρια, γνωστή ως Kate Soulthorn, ήταν γεμάτη ενέργεια, κινούταν πέρα δώθε στην σκηνή. Μετέφερε τη χαρά της και ο κόσμος το εισέπραξε.
Ωραία κιθαριστικά riffs και πολύ τίμια αρχή της συναυλίας. Η εγχώρια σκηνή “ανεβαίνει”, και μόνο χαρά μπορεί να προκαλέσει αυτό.
Μετά από έναν γρήγορο ανεφοδιασμό για νερό, λάβαμε θέσεις για Accept. Το συγκρότημα ήταν μες στην τρελή χαρά, αν κι η ζέστη φαινόταν να τους καταβάλλει.
The show must go on βέβαια, κι ο κρυστάλλινος ήχος συνόδευε τους Accept σε όλη την εμφάνισή τους. Ο κόσμος ήταν υπερβολικά πολύς για την ώρα εκείνη, αλλά προφανώς μια μπάντα αυτού του βεληνεκούς, δεν μπορεί πλέον να περιοριστεί σε ένα κλειστό venue. Στην αρχή της συναυλίας ακούσαμε κομμάτια από το πιο πρόσφατό τους εκπόνημα Humanoid, ωστόσο δεν επικεντρώθηκαν μόνο εκεί, και συνέχισαν με γνωστές κομματάρες, που σε ωθούν να αγοράσεις μια τσόπερ και να αρχίσεις τις βόλτες.
To τελευταίο κομμάτι Balls To The Wall ερμηνεύτηκε και με τρίτη κιθάρα. Ο Andy Sneap, πανταχού παρών στην μουσική βιομηχανία, συνέδραμε στο να απογειωθεί το κομμάτι. Με μεγάλη ικανοποίηση στα πρόσωπά τους οι Accept αποχωρούν από τη σκηνή, υποσχόμενοι πως θα επιστρέψουν στη χώρα μας, που τόσο τους αρέσει.
Ο ήλιος σιγά σιγά δύει κι έρχεται η σειρά του Bruce Dickinson. Σαν εκστασιασμένος λοιπόν, και πολύ εύχαρεις κι οι υπόλοιποι της μπάντας, έκαναν την Πλατεία Νερού να μπει σε διάθεση πανσελήνου.
Ο Bruce Dickinson έτρεχε πέρα δώθε, σκαρφάλωνε στις σκαλωσιές των ηχείων, φορούσε σκούφο μες στο κατακαλόκαιρο, κι αναρωτιόταν κανείς αν αυτός ο άνθρωπος είναι 65 χρονών. Από τριγύρω άκουγε κανείς να εκφράζουν πολλοί τον “έρωτά” τους για την μπασίστρια Tanya O’ Callaghan κι ακουγόταν πολύ χαριτωμένο. Αν είναι να μιλήσουμε για έρωτες, νομίζω τα γαλανά μάτια του Philip Näslund τραβούσαν τα βλέμματα, πέραν των κιθαριστικών του δυνατοτήτων.
Οι άνθρωποι που απάρτιζαν την μπάντα φαινόταν να είναι σε εναρμόνιση μεταξύ τους και δεν φαινόταν τίποτα παράταιρο. Ο Bruce Dickinson έπαιξε bongos – ο ήχος δεν περνούσε πάντως – και theremin. Ωραίες λεπτομέρειες οι οποίες έκαναν ξεχωριστό το live. Από το μικρόφωνο του Dickinson ακούγαμε να εκφράζει πόσο του αρέσει που βρίσκεται ξανά στην Ελλάδα. Βέβαια το συμβάν το 2022 με το “Greek c*nt” δεν είναι και κάτι που ξεχνιέται κι εύκολα, κι ίσως και για αυτό να έπαιξαν και απόσπασμα από το Alexander The Great των Iron Maiden. Μάλλον σκέφτηκε έναν τρόπο να ζητήσει εμμέσως “συγγνώμη”.
Εν πάση περιπτώσει, αφορούσε σε ένα ξεσηκωτικό performance κι ένα αρκετά καλό ζέσταμα για την συνέχεια.
Στις 22:30 έφτασε η ώρα κι οι Judas Priest εμφανίζονται στην σκηνή. Έχει δύσει για τα καλά και το φεγγάρι σιγά σιγά εμφανίζεται στον ουρανό. Ξεκινούν με το προηχογραφημένο War Pigs των Black Sabbath κι εκεί μας βρίσκει στην διαδικασία να “χωθούμε” λίγο στο πλήθος για να πλησιάσουμε λίγο κοντύτερα στη σκηνή.
Η ζέστη δεν έπαυε δυστυχώς κι αυτό το καταλάβαινε πολύ έντονα κι ο 72χρονος Rob Halford. Υπήρξαν στιγμές που σταματούσε με κλειστά μάτια και ένα άγχος μην έπαθε τίποτα από το βαρύ ντύσιμο και τη ζέστη. Ξαπόσταινε ανά διαστήματα στο stage, αλλά η επιμονή του ήταν μεγάλη. Δεν τα παρατούσε.
Τα solo της κιθάρας του Richie Faulkner ήταν πολύ καθαρά, το μπάσο του Ian Hill προσωπικώς δεν το άκουγα πολύ, κι έδινε την εντύπωση πως θέλει να παραμείνει στην γωνιά του να κάνει τη δουλειά και του και να περάσει καλά. Τα τύμπανα τα απογείωσε ο Scott Travis, ο οποίος ανέλαβε να ξεσηκώσει το κοινό προτού ερμηνεύσουν το Painkiller. Με επιτυχία εννοείται. Πολύ ωραίο και προσεγμένο live. Κι οι Judas Priest έκαναν υπόσχεση να ξαναέρθουν. Με το καλό!
Γενικώς, ήταν μια συναυλία που όποιος ήθελε να πάει, μάλλον δε την έχασε. Πολύς κόσμος κι από νωρίς, όλοι ήσαν ετοιμοπόλεμοι με μάρκες για ενυδάτωση. Υπήρξαν διάφορα συμβάντα τσακωμών από τους παρευρισκόμενους, που χαλούσαν την καλή διάθεση. Να ‘φταιγε η πανσέληνος;
🖋: Danai D. Gouta
📷: Antonis Xenakis