ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΔΙΠΛΟΥ ΑΚΟΥΣΤΙΚΟY, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ LIVE?
Έχει περάσει καιρός από την τελευταία φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα. Λυπούμαστε γι’ αυτό. Η ζωή ενός μουσικού δεν είναι ιδανική. Μπορεί να συμβούν διάφορα. Και αυτήν τη φορά την πλήρωσε το Ελληνικό κοινό. Οπότε, ζητούμε συγγνώμη γι’ αυτό. Έτσι, ο καλύτερος τρόπος να τους ευχαριστήσουμε και να θελήσουν να έρθουν στα live της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης είναι να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις άλλες χώρες και τα υπόλοιπα σόου που έχουμε κάνει μέχρι τώρα για την 30η επέτειο των Moonspell. Οπότε, μίλησα με τον Χάρη, τον παραγωγό τον οποίο γνωρίζω πολλά χρόνια. Μας έχει φέρει στην Ελλάδα αρκετές φορές. Του είπα ότι θέλω να κάνω κάτι ξεχωριστό για τους θαυμαστές. Θέλω κάτι πιο προσωπικό. Σκέφτηκα κάτι σαν meet & greet. Εγώ μαζί με τον Ρικάρντο να παίξουμε κάποια ακουστικά κομμάτια. Τότε ο Χάρης το πήγε παραπέρα. Εγώ πίστευα ότι ήταν δύσκολο να γίνουν όλα την ίδια μέρα. Ήταν μια καλή ιδέα, όμως. Αυτό που θα γίνει στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη είναι ότι εγώ ο Πέντρο και ο Ρικάρντο θα βγούμε στη σκηνή με τα όργανά μας. Θα παίξουμε κάποια ακουστικά κομμάτια των Moonspell. Θα δεχθούμε ερωτήσεις από το κοινό. Θα μιλήσουμε και για την ιστορία των Moonpell. Μετά θα βγουν οι Green Carnation επί σκηνής. Μόλις τελειώσουν, θα βγούμε και πάλι και θα παίξουμε, αυτή τη φορά όχι ακουστικά, αλλά ηλεκτρικά και δυναμικά τα καλύτερα μας κομμάτια για το Ελληνικό κοινό. Ελπίζω αυτό να είναι αρκετό για να τραβήξει τον κόσμο στο live. Θα είναι μια ξεχωριστή βραδιά μόνο για την Ελλάδα.
ΕΧΕΤΕ ΑΡΚΕΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΠΟΙΑ Η ΣΧΕΣΗ ΣΑΣ ΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ;
Αγαπώ την Ελλάδα γιατί έχει μια αυθεντικότητα. Δεν προσποιήστε, εναγκαλίζετε το χάος. Έτσι λέγαμε αστειευόμενοι μαζί με τους Έλληνες φίλους μας. Υπάρχει κάτι που με συνδέει με την Ελλάδα. Κάτι στον τρόπο συμπεριφοράς. Κάτι στην πνευματική τοποθέτηση. Κάτι στον τρόπο διαχείρισης των δυσκολιών της ζωής και της κρίσης. Στην Ευρώπη έλεγαν ότι είμαστε φτωχοί και άσχημοι και ότι δεν πληρώναμε το χρέος μας. Αυτού του είδους τα σχόλια δυνάμωσαν τη σχέση μας με την Ελλάδα. Έχω σπουδάσει φιλοσοφία, οπότε έχω μελετήσει προσωκρατικούς και σωκρατικούς φιλοσόφους. Πάντα είχα στο μυαλό μου εικόνες των Δελφών και της Αρχαίας Αγοράς. Οπότε έχω μεγάλο πολιτισμικό σεβασμό για την Ελλάδα. Επίσης, έχω πολλούς φίλους στην Ελλάδα. Τον Σάκη από τους Rotting Christ, τον Seth από τους Septic Flesh, αλλά και από άλλα συγκροτήματα. Υπάρχει μια ανεξήγητη σύνδεση με τους Έλληνες φίλους και θαυμαστές μας. Νιώθω πολύ άνετα μαζί τους. Κάποιες φορές νιώθω σαν στο σπίτι μου. Κάποιες φορές νιώθω ξένος σε κάποιες χώρες που οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί. Βέβαια, μου αρέσουν οι διαφορετικοί άνθρωποι. Και οι Έλληνες διαφέρουν από τους Πορτογάλους. Η Ελλάδα έχει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ. Νιώθω καλά και ευπρόσδεκτος εκεί. Πιστεύω ότι ο κόσμος το λαμβάνει αυτό.
ΟΡΟΣΗΜΟ 30ΕΤΙΑΣ! ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕΣ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ;
Σαν μαραθώνιο. Έτσι το περιγράφω. Πιστεύω ότι κάθε φορά περισσότερο, με κάθε νέο δίσκο καταλαβαίνω ποιο είναι το νόημα του να είσαι καλλιτέχνης. Δεν γεννήθηκα τραγουδιστής. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στο τραγούδι. Απλώς έφτιαξα τη φωνή μου και εφήυρα μια περσόνα στους Moonspell σύμφωνα με τις ανάγκες του συγκροτήματος. Έτσι, με την εξέλιξη της μουσικής, της μουσικής βιομηχανίας, τους θαυμαστές με όλα τα προβλήματα, αλλά και όλα τα καλά, νιώθω ότι η αποστολή μου αν έχω, είναι να ανεβαίνω στη σκηνή ή να μπαίνω στο στούντιο με τη φωνή μου και τα θεατρικά μου και να ψυχαγωγώ το κοινό. Να κάνω το μυαλό τους να ξεφεύγει από αυτόν τον πολύ θυμωμένο κόσμο. Από την βαθιά κρίση και την έλλειψη ανθρωπιάς και αισθημάτων που μας οδήγησαν σε πανδημίες και πολέμους. Δεν είναι εύκολο. Όταν ξεκίνησα στη δεκαετία του 90, φανταζόμασταν όλοι έναν υπέροχο κόσμο, αλλά αυτή η φαντασίωση κατέρρευσε. Πιστεύω ότι τη σήμερον ημέρα ψάχνουμε να βρούμε λίγο χώρο για να αναπνεύσουμε πολιτιστικά, καλλιτεχνικά, και μουσικά. Η εξέλιξη των Moonspell όσον αφορά τους δίσκους… Καλή ερώτηση, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το εξηγήσω.
Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι έχουμε γράψει το αριστούργημά μας. Οπότε, συνεχίσαμε να προσπαθούμε. Αυτό κάναμε. Μετά συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι απαραίτητο να γράψουμε ένα αριστούργημα, αλλά να εκφράσουμε, ως μουσικοί, αυτό που έχουμε μέσα μας. Και αυτό είναι αυτά που έχουμε διαβάσει, αυτά που ακούμε και αυτά που βιώνουμε.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος, το Zeitgeist, το πνεύμα των καιρών. Δεν είμαστε το είδος του συγκροτήματος που έχει πάντα την ίδια θεματολογία. Δεν έχουμε θεματολογία. Προσαρμοζόμαστε στο θέμα που έχουμε επιλέξει για να γράψουμε. Γι’ αυτό έχουμε δίσκους με θέμα τον σεισμό της Λισαβόνας για τους πατέρες της ερήμου όπως το “Hermitage” ή για το Chaos Fury. Πάντα πίστευα ότι η μουσική δεν πρέπει να περιορίζεται σε ένα θέμα. Θεωρώ ότι μπορεί να έχει πολλές εκφάνσεις και αυτό κάνουμε στους Moonspell.
ΠΟΙΑ ΤΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟ ΔΙΣΚΟ; ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ; ΥΠΗΡΧΕ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΟ ΔΙΣΚΟ Η ΚΑΠΟΙΕΣ ΙΔΕΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΥΠΗΡΧΑΝ ΠΗΡΑΝ ΤΕΛΙΚΗ ΜΟΡΦΗ;
Υπάρχει πάντα ανάγκη για νέα μουσική, αυτό κρατάει το κοινό. Τώρα, στα 30 μας χρόνια, νιώθουμε την ανάγκη να τιμήσουμε την κληρονομιά μας. Με τα πλέον αειθαλή και κλασικά τραγούδια μας. Αλλά δεν θα σταματήσουμε ποτέ να βγάζουμε νέα μουσική. Αυτή είναι η πρόκληση για κάθε μουσικό. Ο λευκός καμβάς στον οποίο θα ζωγραφίσεις κάτι και θα το δείξεις στον κόσμο. Είναι μια ξεχωριστή στιγμή για όλους. Ξεκινήσαμε να γράφουμε το Hermitage το 2018. Μετά το 1755. Ήθελα να γράψω έναν δίσκο πολύ μελαγχολικό. Όχι τόσο επικό όπως οι υπόλοιποι και ειδικά το 1755. Όχι τόσο συμφωνικό. Το αντίθετο μάλιστα. Νιώσαμε την ανάγκη να εναγκαλίσουμε, όχι ένα μοντέρνο στυλ, αλλά κάτι διαφορετικό. Τότε έγραφα για τους ερημίτες και για τους πατέρες της ερήμου οι οποίοι είναι σημαντικοί και στον Ελληνικό πολιτισμό. Ήθελα να γράψω γι αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Για την κοινωνική απομάκρυνση. Όχι λόγω των υγειονομικών θεμάτων, ή θεμάτων εξουσίας, αλλά για τη δυσκολία δημιουργίας αληθινών συνδέσεων μεταξύ μας και για το πόσο μισούμε ο ένας τον άλλον. Και όλο αυτό δυναμώνει με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι τις αρετές του ασκητισμού. “Κουράστηκα από όλα, θα πάω να μείνω στην έρημο. Γεια σας. Δεν θα με ξαναδείτε.” Ή “Θα με ξαναδείτε αλλαγμένο προς το καλύτερο. Σοφότερο.” Και τότε ήρθε η πανδημία. Κι έτσι το Hermitage έγινε για εμάς, ένα σύμβολο απομόνωσης και περιορισμού. Ήταν περίεργο γιατί ήταν σαν μια μακάβρια προφητεία. Έτσι, όλα πήραν τον δρόμο τους. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν τον δίσκο γιατί αντιπροσωπεύει αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Και, όπως είπα πριν, η θεματολογία πηγάζει από τα ερεθίσματα μας. Πολλές φορές, ο κόσμος πιστεύει ότι μαζευόμαστε σε ένα στούντιο και κάνουμε όλοι μαζί μια ανασκόπηση. Καμιά φορά η μουσική γεννιέται από απλά πράγματα. Για παράδειγμα: “Γιατί έχει το Hermitage τόσες επιρροές από Pink Floyd;” Γιατί ο θείος μου μου έδωσε ένα σωρό δίσκους των Pink Floyd. Έτσι, άκουγα όλη τους τη δισκογραφία και στους υπόλοιπους αρέσουν πολύ οπότε πρότεινα να βάλουμε την επιρροή μας αυτή στους Moonspell. Έχει να κάνει και με τα ακούσματα μας. Είμαι πολύ περήφανος, αλλά αυτό έχει ολοκληρωθεί. Οπότε, για τον επόμενο δίσκο θέλω να κάνω κάτι διαφορετικό.
ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΚΑΝΟΝΕΣ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΥ. ΓΙΑΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;
Είναι αλήθεια. Δεν το σκεφτόμαστε ποτέ. Έχουμε γράψει ελάχιστους δίσκους με τον ίδιο παραγωγό. Δεν θέλουμε να είμαστε αγενείς γιατί με όσους έχουμε δουλέψει μαζί είναι σημαντικοί για εμάς. Έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και μας έκαναν να ακουγόμαστε τόσο καλά. Όλοι ήταν ευχαριστημένοι με την συνεργασία μας. Σαν συγκρότημα, δεν αισθανόμαστε άνετα με τους αυστηρούς κανόνες. Ο μόνος κανόνας που ακολουθούμε είναι να αντιπροσωπεύουμε σωστά τις επιρροές μας. Αυτό για το οποίο μιλάμε ή θέλουμε να μιλήσουμε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό για εμάς. Είναι πιο σημαντικό από προσωπικά γούστα ή από promoters. Θα μπορούσαμε να γράψουμε το Part 2 του Wolfheart και θα ικανοποιούσαμε όλο μας το κοινό. Δεν υπάρχει κάποια απάντηση. Είναι κάτι μεγαλύτερο από εμάς.
Όταν ξεκινάμε να γράφουμε έναν δίσκο, τότε παίρνουμε τις αποφάσεις. Δεν έχουμε προαποφασίσει πώς θα το κάνουμε, ή σε ποιο στούντιο. Τίποτα δεν είναι προσχεδιασμένο.Οι Moonspell δεν έχουν μάνατζερ. Δημιουργούμε μουσική, αλλά πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την σκληρή πραγματικότητα των αριθμών και των αρχείων excell.
Πιστεύω ότι αυτή η διπλή φύση των Moonspell μας επιτρέπει να έχουμε μια στενή σχέση με ό,τι κάνουμε για τους Moonspell. Αυτή είναι και η κύρια μας ασχολία τις περισσότερες μέρες. Οι Moonspell. Προσπαθούμε να είμαστε πιο χαλαροί όταν μπαίνουμε σε διαδικασία ηχογραφήσεων. Είμαστε σαν βάζα σε διαφορετικά σχήματα. Βάζουμε νερό μέσα και σε κάθε ένα το νερό παίρνει διαφορετικό σχήμα. Έτσι πιστεύω πως είναι. Επικρατεί λίγη τρέλα, αλλά δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.
ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ;
Ναι, βέβαια πολλά. Τώρα τελευταία ακούω περισσότερο folk μουσική. Βόρεια της Πορτογαλίας υπάρχει η περιοχή της Γαλικίας. Η Γαλικία είναι μια πιο Κέλτικη περιοχή της Ισπανίας. Μοιάζει πολύ με την Πορτογαλία. Ακούω έναν καταπληκτικό folk καλλιτέχνη ονόματι Xabier Díaz (the tambourine man). Με εμπνέει πολύ να γράψω ένα dark folk δίσκο με τους Moonspell. Στα Πορτογαλικά ίσως. Επίσης, έχω ερωτευτεί το νέο τραγούδι των Katatonia. Ανυπομονώ για τον δίσκο. Κάθε δίσκος τους είναι καταπληκτικός. Πάντα ακούω πολλά διαφορετικά πράγματα. Από Hatebreed μέχρι Tindersticks. Η μουσική για μένα έχει να κάνει με τη διάθεση. Κάποιες φορές θέλω να ακούσω Nick Cave και κάποιες Glen Benton (Deicide). Δεν έχω κάποιο συγκεκριμένο γούστο. Προφανώς και οι ρίζες μου είναι στο metal, στη dark, indie και gothic μουσική. Πηγαίνω στη συλλογή δίσκων μου και λέω “Αυτό θα ακούσω τώρα”. Συνέχεια ανακαλύπτω καινούρια πράγματα. Έχω Anna von Hausswolff – live at Montreux Jazz Festival. Είναι καταπληκτική. Πάντα ακούω διάφορα είδη εδώ κι εκεί. Και όχι μόνο μουσική. Ακούω και audio books. Ειδικά όταν οδηγώ.
ΣΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΣΑΣ, ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ;
Είναι πολύ δύσκολη ερώτηση γιατί υπάρχουν πολλές στιγμές που ξεχώρισαν. Η μουσική αφορά τη δόξα και τον εξευτελισμό. Κάποιες φορές αισθάνεσαι σαν τον βασιλιά του κόσμου και κάποιες φορές σαν βλάκας. Υπάρχει ένα γεγονός, όμως, που ήταν πολύ σημαντικό. Όχι κάτι τρομερό, αλλά σημαντικό. Ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε στη Νορβηγία. Η πρώτη φορά που παίξαμε στο Όσλο ήταν το 1995. Πολλά χρόνια πριν. Ήταν στο αποκορύφωμα του μίσους του black metal προς τα υπόλοιπα είδη. Πριν φτάσουμε εκεί για να παίξουμε με τους Morbid Angel και τους Immortal, οδηγούσαμε ένα μικρό βαν. Δεν θα έλεγα ότι ήμασταν φοβισμένο, αλλά προσεκτικοί. Μια εβδομάδα πριν είχαν παίξει εκεί οι Paradise Lost και το κοινό έσπασε όλα τα παράθυρα τους και είχαν πετάξει άτομα έξω από το βαν. Τους κυνηγούσαν Βγήκαμε επί σκηνής και ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα κρύο κοινό. Το μαγαζί ήταν γεμάτο και όλοι ήταν πολύ χλωμοί. Δεν χειροκρότησαν, δεν κουνήθηκαν, δεν έκαναν headbanging Και αναρωτιόμουν “Τι στο καλό είναι αυτό;” Είναι η παγωμένη λίμνη από την κόλαση του Δάντη; Αναρωτιόμουν γιατί αυτοί οι άνθρωποι πλήρωσαν εισιτήριο. Οι Νοτιοευρωπαίοι όταν πηγαίνουν σε μια συναυλία τρελαίνονται. Όπως στην Ελλάδα. Συμμετέχουν. Χορεύουν. Τα καταφέραμε. Ήταν ένα πολύ έντονο συναισθηματικά live για τους Moonspell. Δείξαμε χαρακτήρα. Δεν μπορούν όλοι οι μουσικοί να αντέξουν χωρίς να φοβηθούν ή να χάσουν το κίνητρό τους όταν έρθουν αντιμέτωποι με ένα κρύο και δύσκολο κοινό. Την επόμενη φορά που πήγαμε, μαζί με τους Samael και τους Rotting Christ για την ακρίβεια ο κόσμος έκανε σαν τρελός για εμάς. Την πρώτη φορά όλοι αδιαφορούσαν και τώρα όλοι φωνάζουν το όνομά μας και ήθελαν κι άλλο. Θεωρώ ότι αυτή ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή. Καταλάβαμε ότι το κοινό πρέπει να κατακτηθεί.
Δεν ανεβαίνω ποτέ στη σκηνή, ακόμη κι αν είμαστε headliners όντας βέβαιος ότι έχω ήδη κερδίσει το κοινό. Ποτέ. Πρέπει να τους κερδίσω εξ αρχής. Ειδικά στα δυο πρώτα τραγούδια.
ΠΩΣ ΘΑ ΠΕΡΙΕΓΡΑΦΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ; ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΟ, ΩΣ ΠΟΙΗΤΗ; ΤΙ ΣΕ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ;
Νομίζω ότι είναι ηθοποιός. Δεν γεννήθηκα για να τραγουδήσω. Δεν γεννήθηκα για να είμαι πάνω στη σκηνή. Σπούδασα φιλοσοφία και ήθελα να γίνω καθηγητής. Μου αρέσει να σκέφτομαι, να συλλογίζομαι, να διαβάζω. Μου αρέσει να είμαι επί σκηνής. Και μου αρέσει να κάνω αυτό που αισθάνομαι με τους Moonspell. Και να γράφω και να τραγουδάω και να αντιμετωπίζω όλες τις προκλήσεις. Αλλά πάντα αισθάνομαι σαν εισβολέας. Σε πολλούς ανθρώπους βγαίνει φυσικά. Εγώ αισθάνομαι λες και παίζω ένα ρόλο. Έπρεπε να ανακαλύψω τη φωνή μου. Κάποιες φορές τραγουδάω, κάποιες φωνάζω, κάποιες φορές πιο βαθιά και κάποιες μιλάω.
Δεν με βλέπω σαν ποιητή, ούτε σαν μουσικό, ούτε σαν τραγουδιστή, αλλά σαν ηθοποιό.
Και κάποιες φορές κακό.
ΔΕΙΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ