Για τρίτη συνεχόμενη χρόνια είχα την τύχη και την χαρά να παρευρεθώ στο Hellfest Open Air. Στις παρακάτω γραμμές θα αναφέρω όσα έζησα και είδα στις 4 μέρες του φεστιβάλ και όπως είχα αναφέρει και στο περσινό μου κείμενο (https://singloudtv.com/portfolio/hellfest-open-air-2023-review/ ) η περιγραφή μου δεν είναι επαγγελματική, ούτε έχει να κάνει πάντα με τα πιο εμπορικά ονόματα αλλά με προσωπικά γούστα και αποφάσεις της στιγμής, ανάλογα πάντα με την διάθεση και την παρέα, σίγουρα οι απόψεις μου δεν είναι απαραίτητο να σε βρίσκουν σύμφωνο εσένα που τις διαβάζεις.
Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη μέρα που ήταν και μισή λόγω ότι οι πρώτες μπάντες ξεκινούσαν από τις 16:30 και όχι από τις 10 το πρωί όπως γίνεται τις υπόλοιπες μέρες. Η είσοδος στον χώρο με όλο τον κόσμο αυτόν διπλά σου και την παράνοια που υπάρχει, σε κάνει πολλές φορές να νιώθεις ότι είσαι σε μια τεράστια παιδική χαρά, ένα λούνα παρκ ίσως πολλές φορές να αισθάνεσαι ότι είσαι και σε ένα άσυλο για άτομα με “νοητικά προβλήματα” (όπως εμάς!) όπου μας δίνεται η δυνατότητα προαυλισμού και εκτόνωσης! Συνάντηση με αρκετούς και καλούς φίλους στον χώρο των Vip και κάποια σφηνάκια για προθέρμανση. Η μέρα παρότι φαινόταν “αναγνωριστική” και ότι δεν θα είχε πολλά πέρα δώθε και θα εξελισσόταν ομαλά, στον απολογισμό της ημέρας φάνηκε ότι μόνο αυτό δεν έγινε! Κάθοδος στα main stages και τους Slaughter To Prevail που καλούσαν μέρες πριν το κοινό στο μεγαλύτερο wall of death του κόσμου κάτι που έγινε σε αρκετά μεγάλο βαθμό με τους Hellfesters να συμμετέχουν σε αυτή την τετραήμερη έναρξη της γιορτής, μάνικες να ρίχνουν νερό από παντού για κάποιες στιγμές δροσιάς! Ανέβασμα στην τέντα της Altar για να δούμε λίγο Immolation, death metal από την Νέα Υόρκη με τα φωνητικά του Ross Dolan να ηχούν σαν προεόρτια στα αυτιά μου για το τι θα επακολουθήσει τις επόμενες μέρες!
Κάθοδος πάλι στα main stage περισσότερο από περιέργεια για το νέο σχήμα του Kerry King, αν και ήμουν σίγουρος για το τι θα ακούσω, μια αντιγραφή Slayer (δοκιμασμένη συνταγή, λογικό) με ένα πιο ποζερά και σίγουρα πιο επικοινωνιακό από τον Tom στα φωνητικά Mark Osegueda. Όλα αυτά μου δίνουν την ευκαιρία να ανηφορήσω πάλι στην Altar για τους Μεξικάνους Brujeria που από την πρώτη φορά που είχα ακούσει ένα κομμάτι τους ήταν προσμονή ετών να τους δω και live! Ένα ξέφρενο μεξικάνικο γλέντι πάνω στην σκηνή που μεταδίδονταν με το ίδιο κέφι και κάτω από αυτή, κλείσιμο με το Marijuana μια παρωδία του Macarena!
(Δυστυχώς την στιγμή που γραφόταν αυτές οι γραμμές, ανακοινώθηκε ο θάνατος του Pinche Peach από σοβαρές καρδιακές επιπλοκές….)
Συνέχεια προς το stage της Valley για να δούμε τους αγαπημένους Graveyard,η αλήθεια είναι ότι τους βλέπω για τρίτη φορά live αλλά όσο μου αρέσουν όταν τους ακούω στα ηχεία κάποιου μαγαζιού ή στα ακουστικά μου, δεν μου δίνουν τα ίδια στοιχεία της έντασης που βγάζουν από τις δουλειές τους στο στούντιο.
Κατήφορος στα main stage πάλι για Avenged Sevenfold 3-4 κομμάτια στα πεταχτά για την “μυρωδιά” και ξανά στην Altar Stage για τους Sodom αφού οι εφηβικές μου ανησυχίες και η σιγουριά για το αποτέλεσμα, το τι θα δω και τι θα ακούσω, με καλούν! Μόνο και μόνο να ακούσεις αυτά τα 3 κομμάτια: Agent Orange, The Saw Is The Law, Bombenhagel και να ξαναθυμηθώ τα ανέμελα μου χρόνια και τις εποχές που τους είχα πρωτοδεί στο RODON LIVE νομίζω φτάνουν και περισσεύουν!
Ξανά στα main stage οπού οι Dropkick Murphys έχουν στήσει το δικό τους γλέντι με τις γνωστές σε όλους μας επιτυχίες όπως μας έχουν συνηθίσει και στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια ,κλείνουν με μια όμορφη και χαμογελαστή αίσθηση την πρώτη μέρα του φεστιβάλ!
Η δεύτερη μέρα Παρασκευή 28/6 ήταν η μέρα που είχα την μεγαλύτερη ανυπομονησία να βρεθώ και ίσως ο πιο σημαντικός λόγος που βρέθηκα στο φεστιβάλ φέτος καθώς 2 από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες θα έπαιρναν μέρος. Πολλοί θα πείτε “καλά ρε Lefty τις έχεις δει ένα εκατομμύριο φορές, πάλι;;” και όμως είναι μεγάλή διαφορά να δεις μια μπάντα από τη χώρα σου στο εξωτερικό, κάπου μέσα σου φουσκώνεις από περηφάνια όταν συμβαίνει αυτό με τις αντιδράσεις του κόσμου από άλλη χώρα από άλλη κουλτούρα. Η αρχή ήταν να γίνει με τους Planet Of Zeus στο Valley Stage, μια αλλαγή όμως στην ώρα εμφάνισης τους, τους μετατόπισε νωρίτερα από την προγραμματισμένη, αυτό θα σήμαινε για μας λιγότερη ξεκούραση και άμεση κινητοποίηση γιατί η μετακίνηση από την Ναντ, πόλη διαμονής και η μετάβαση στο χώρο του φεστιβάλ θέλουν περίπου μια ώρα αλλά μπροστά στα κάλλη, τι είναι ο πόνος! Αντιηλιακά και υγρά “καύσιμα” μιας και ήλιος ήταν καυτός σε μια μέρα που προβλεπόταν καυτή από μόνη της, για ενυδάτωση και καρφί για θέση στο κάγκελο. Το μεσημεριανό της ώρας και η καθημερινή της ημέρας έδειχνε ότι ίσως δεν θα είχε κόσμο αλλά οι Γάλλοι γέμισαν τον χώρο λίγο πριν ξεκινήσει το live. Οι Planet of Zeus βγήκαν στην σκηνή λες και τους ήταν γνώριμη τους από καιρό, κανένα άγχος ή τρακ παρότι πρωτάρηδες στις σκηνές του Hellfest Open Air, ο Μπάμπης το πήρε πάνω του και σαν σωστός frontman τράβηξε την αγέλη του και μπήκαν δυνατά από την πρώτη νότα. Μετά από έναν χαιρετισμό στο κοινό, στα γαλλικά, αγγλικά αλλά και στα ελληνικά, μιας και δεν είμασταν και λίγοι από κάτω άρχισε να προσφέρει απλόχερα το rock n roll που τόσο καλά ξέρει να δίνει, με τους Γάλλους και όχι μόνο να συμμετέχουν σε αυτό το πάρτυ που είχε ξεκινήσει, διαβασμένοι σε στίχους και ρυθμό τραγουδιών πολλοί και με μπλούζες P.O.Z. καθώς δεν είναι και λίγα τα μέρη που έχει περιοδεύσει στο παρελθόν το συγκρότημα. Ολόκληρο το live όπως μεταδόθηκε από το κανάλι του φεστιβάλ και σε ζωντανή μετάδοση μάλιστα στο παρακάτω link
https://www.youtube.com/watch?v=vx1dHQgN7ZI&t=1741s
Είμαι σίγουρος ότι μετά από ότι βιώσαμε, θα ξαναεμφανιστούν σύντομα στο line up της διοργάνωσης και με καινούργιο άλμπουμ να αναμένετε τον Οκτώβριο.
Τέλος και σειρά για να αναπληρώσουμε τα υγρά που χάθηκαν από τον ιδρώτα μετά από τόσο ήλιο και ζέστη για να επανέλθουμε στο ίδιο stage για τους επίσης δικούς μας 1000 MODS. Η μπάντα λοιπόν από το Χιλιομόδι Κορινθίας για δεύτερη φορά στο Hellfest με πρώτη το 2018.
(https://www.youtube.com/watch?v=CrKjaIQ5dXs&ab_channel=ARTEConcert )
Δυνατό ξεκίνημα με το Electric Carve,η μπάντα ήταν σε περιοδεία εκείνες τις μέρες και αυτό φαινόταν, απόγευμα Παρασκευής, για το κοινό που έχει γεμίσει αρκετά το χώρο της Valley. Όσο πέρναγε η ώρα η ατμόσφαιρα ζεσταινόταν και άρχισαν τα mosh pit και τα crowd surfing δείγμα της καλής “δουλειάς” που έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια μετά την κορονοϊού εποχή που βρίσκεται ασταμάτητα στο δρόμο με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμα πιο γνωστή στο ευρύ κοινό. Η χαρά να βλέπεις 2 Ελληνικές μπάντες να διαπρέπουν δεν μπορεί να περιγράφει, σε αντίθεση με την χώρα μας που είναι μόδα να είμαστε έτοιμοι με το παραμικρό να τους “σταυρώσουμε” και όχι να κοιτάμε την πρόοδο τους, όχι μόνο για αυτές τις δυο αλλά γενικότερα για την εγχώρια σκηνή…
Συνέχεια με Satyricon αν και δεν είμαι fan της μπάντας και ούτε τους είχα ξαναδεί, επηρεάστηκα από την παρέα και πήγα, οφείλω να ομολογήσω ότι εντυπωσιάστηκα με ότι είδα και άκουσα! Κατηφόρα στα main stages για τον Tom Morello κιθαρίστα των Rage Against The Machine & Audioslave με το setlist του βασισμένο από τραγούδια από αυτές τις μπάντες αλλά και διασκευές από Bruce Springsteen & John Lennon.O γνωστός κιθαρίστας που βρίσκεται σε περιοδεία, τις μέρες που γραφόταν αυτό το κείμενο έπαιξε και στη χωρά μας support στους Smashing Pumpkins. Οι Machine Head παίρνουν σειρά, που είναι και οι headliners της δεύτερης μέρας, δυναμική είσοδο με το Imperium και το show αρχίζει στη σκηνή με τα pyros και από κάτω αυτής με το κόσμο να τραγουδάει όλα τα κομμάτια και τα crowd surfing να μην σταματάνε! Μετά από 45’ εγκαταλείπω την παρέα του Robb Flynn και ανεβαίνω πάλι στην Valley Stage που αν δεν είχαν ακυρώσει οι Nebula νομίζω ότι θα είχα κατασκηνώσει μόνιμα εκεί, στη σκηνή οι Fu Manchu με πρόσφατο καινούργιο δίσκο που προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ! Οι Καλιφορνέζοι κάνουν πολύ καλά αυτό που ξέρουν και μεταφέρουν τη σκόνη από την έρημο τους, στο Clisson της Γαλλίας και ξεσηκώνουν το κοινό που ήταν εκεί, θυμίζω ότι οι Αμερικανοί θα βρεθούν τον Οκτώβριο που έρχεται στη χώρα μας για μια εμφάνιση.
Κατέβασμα στην Warzone για Body Count και τον Ice-T που περίμενα με μεγάλη αγωνία γιατί δεν είχε τύχει να τους δω ποτέ. Η σκηνή είναι οικογενειακή υπόθεση μιας και ο “έφηβος” Ice-T έχει διπλά του τον γιο του Little Ice ενώ μας παρουσίασε την αεράτη με το μικρόφωνο εννιάχρονη κόρη του, ιδανικό κλείσιμο για Παρασκευή βράδυ.
Σάββατο ,τρίτη μέρα του φεστιβάλ και η πιο πολυπληθέστερη μιας και το όνομα των Metallica είναι μαγνήτης για όλους τους οπαδούς του Hellfest.
Ξεκίνημα από τα main, και η πρώτη μπύρα της ημέρας με τους Black Stone Cherry ίσα ίσα για το ζέσταμα που προβλεπόταν δύσκολο μιας και τα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια μας ήταν πυκνά και έντονα. Ανηφόρα στη Valley και τους Βέλγους Brutus που αφού δεν κατάφερα να τους δω πέρσι στην Αθήνα και μετά την καθηλωτική εμφάνιση των Amenra στον ίδιο χώρο, είναι 2 μπάντες από την ίδια χώρα που μου έχουν κεντρίσει απίστευτα το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό. Ένα τριμελές σχήμα με την Stefanie Mannaerts να δίνει απίστευτο ρεσιτάλ πόνου τόσο με τα φωνητικά όσο και με τα χτυπήματα της στα τύμπανα. Στα τελευταία τραγούδια, τα δάκρυα στα μάτια της ήταν εμφανή και η ανατριχίλα στα σώματα μας εμφανέστατη, σίγουρα είναι ένα από τα επόμενα ταξίδια που θα ήθελα να κάνω για να τους δω σε κλειστό χώρο και σε δικό τους live μιας και πιστεύω ότι θα αργήσουν να έρθουν πάλι στην Ελλάδα μέχρι να βγάλουν καινούργιο δίσκο.
Συνέχεια στο ίδιο stage με τους Νορβηγούς Klevertak που με την προσθήκη του τρελαμένου Ivar Nikolaisen στα φωνητικά, έχει αλλάξει πολύ η σκηνική τους παρουσία και έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο πάρτυ με τον Ivar να κάνει περισσότερο stage diving και να τραγουδάει στα χέρια του κόσμου πάρα να βρίσκεται πάνω στην σκηνή! Συνέχεια στο ίδιο stage με την Chelsea Wolfe να κάνει την εμφάνιση της και να έχει “σύμμαχο” το καιρό για την ατμόσφαιρα που θέλει να δημιουργήσει, όχι όμως και για μας. Το τοπίο σκοτεινιάζει και οι πρώτες ψιχάλες αρχίζουν να πέφτουν, ώρα για αδιάβροχα και τα συναφή. Ο σκοταδισμός που εκπέμπει είναι διάχυτος σε σημείο που σε μαρμαρώνει παρακολουθώντας τη, η αλήθεια είναι όμως ότι στο μυαλό μου υπάρχει από πριν η μεγάλη εμφάνιση των Brutus που με έχει συγκλονίσει. Παραμονή στη Valley για τον μουρλό Mike Patton και το σχήμα του Mr. Bungle με Scott Ian κιθάρα και Dave Lobardo ο οποίος μου έκανε αίσθηση ότι πάρα τα κιλά που έχει βάλει, η ταχύτητα του και τα χτυπήματα του θύμιζαν εποχές Slayer. Μουσική τρέλα και παραφροσύνη, με καταρρακτώδη βροχή σε σημείο που έλεγα πολλές φορες “φτάνειιι” και το γλέντι στη σκηνή να συνεχίζεται με την εμφάνιση του Andreas Kisser από τους Sepultura και το τραγούδι Territory. Συνέχεια στα main για το όνομα της ημέρας, Metallica που είναι και η αγαπημένη μου μπάντα ( αλλά ποιον νοιάζει αυτό!!) όπου με έναν μαγικό τρόπο η βροχή σταματάει !! Σχεδόν πάντα βρέχει οπότε τους βλέπω τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι σε τέτοια φεστιβάλ αν θέλεις να πιάσεις καλή θέση πρέπει να κατασκηνώσεις από το πρωί κάπου κοντά αλλά θα χάσεις τα υπόλοιπα γκρουπ των άλλων stages, οπότε περιορίστηκα κάπου μακριά και με πρόσβαση σε μπύρες γιατί με την νεροποντή που προηγήθηκε δεν μπορούσες να πιείς μια σταγόνα! Επιβλητικοί για μια ακόμα φορά, το έχουν πάει αλλού πλέον το έργο και λογικό για τόσα χρόνια συγκρότημα με αμέτρητα live-show απογειώνουν τους αμέτρητους θαυμαστές τους για μία ακόμα φορά όπως και πριν 2 χρόνια που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στο Hellfest Open Air. Δύο πράγματα μου έκαναν εντύπωση, το ένα μάλιστα με χάλασε λίγο κιόλας, μεγάλα διαλείμματα ανάμεσα στα κομμάτια με αρκετούς μονολόγους στο κοινό ή απλά να φεύγουν από τη σκηνή, δεν ξέρω αν ήταν κάποια “τακτική” του show ή λόγω της βροχής που είχε προηγηθεί και το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι παίχτηκαν τραγούδια μέχρι και το Black album και από τον τελευταίο (λογικό) 72 Seasons με εξαίρεση μόνο το The Day That Never Comes. Επειδή η μέρα δεν κλείνει με το μεγάλο όνομα, προφανώς οι διοργανωτές βάζουν και άλλα ονόματα μετά από αυτό για να αποφευχθεί όποιος συνωστισμός στην έξοδο, συνέχεια στη Warzone με τους εξαιρετικούς Suicidal Tendensies (https://www.youtube.com/watch?v=EPgAxGD_Yns&ab_channel=ARTEConcert) που θα έβλεπα για πρώτη φορά. Ο Cyco Miko παρά τα 60 του χρόνια ξεκινάει ένα απίθανο τρεχαλητό ταυτόχρονα με χοροπηδητό σε κάθε σημείο της σκηνής λες και είναι έφηβος 18 χρονών. Στα μισά του σετ αρχίζει και ανεβάζει θεατές πάνω όπου γίνονται και αυτοί μέρος του σόου, αρχίζουν τα mosh pit και τα κοπανήματα και αφού το stage είναι πυκνοκατοικημένο ο Cyco βρίσκει την ευκαιρία για stage diving και σουλάτσο στον κόσμο που έχει απομείνει κάτω!! Απίθανο και αξέχαστο live για πρώτη μου εμπειρία με την συγκεκριμένη μπάντα και ιδανικό για κλείσιμο της τρίτης μέρας!
Κυριακή και τελευταία μέρα, ο καιρός πάλι επανέρχεται σε καλοκαίρι, χωρίς σύννεφα και πολύ ήλιο με αποτέλεσμα να ξαναβγούν τα αντιηλιακά από την τσάντα και να παραμείνουν τα αδιάβροχα σε αυτή! Η μέρα είναι η πιο βολική μου, καθώς τα περισσότερα που θέλω να δω είναι στα main stages εναλλάξ με 5’ change over, οπότε δεν χρειάζονται πολλές μετακινήσεις! Ξεκίνημα με τους Σουηδούς Blues Pills και την διαπεραστική φωνή της Elin Larsson, όσες φορές και να έχω δει-ακούσει τη συγκεκριμένη μπάντα είναι ότι καλύτερο, πόσο μάλλον για να αρχίσεις μια φεστιβαλική μέρα!
Αλλαγή στο διπλανό stage με Frank Carter & The Rattlesnakes,πριν από 2 χρόνια ήταν η πρώτη μου “γνωριμία” με το συγκεκριμένο σχήμα πάλι στον ίδιο φεστιβάλ μετά τις καραντίνες, σε ξέφρενους ρυθμούς, η πρώτη όμως με τον Frank έχει γίνει το 2008 στο Λονδίνο στο υπόγειο της Oxford street με το προηγούμενο του γκρουπ, τους Gallows όπου στα 18 του τότε είχε δείξει πόσο τρελάρας είναι! Είσοδος με νέο λουκ και σακάκι, ερωτικός με το Can I Take You Home, κάτι όμως που δεν κρατάει και πολύ αφού με το τέλος του τραγουδιού βρίσκεται ανάμεσα από τον κόσμο και χορεύει μαζί του και τους καλεί να κάνουν mosh pit γύρω του ή να τον σηκώνουν όρθιο στα χέρια τους και να τραγουδάει έτσι. Είναι ένα από τα καλυτέρα interaction show που έχω δει ever μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού, φοβερή εμπειρία για όποιον το παρακολουθήσει!
Παραμένουμε σε βρετανικό μοτίβο και συνεχεία με τους Royal Blood, το δίδυμο κρατάει το ρυθμό που παρέλαβε από τους φίλους τους και συνεχίζει να έχει το κόσμο από κάτω σε εγρήγορση με τα γνωστά τους χιτάκια και όχι μόνο για την συνέχεια της μέρας, παρά τη ζέστη που επικρατεί! Αλλαγή στο διπλά stage με Corey Taylor με setlist μείγμα από Slipknot και Stone Sour αλλά και από προσωπικές του δουλειές, δίνει την σκυτάλη στους Queens Of The Stone Age. Είσοδος του Josh Home με το άσπρο ανοιχτό πουκάμισο του, το “μπαμπάκι” μούσι του πλέον μιας και τα χρόνια περνάνε για όλους μας ακόμα και γι’αυτόν ,με την αεράτη αύρα-κίνηση του, να ρωτάει το κοινό, ”Hellfest are you ready??” και ξεκινάει ένας καταιγισμός επιτυχιών που μας απογειώνει και παράλληλα με κάνει να σκέφτομαι ότι αν παίξει αυτό το σετ μετά από ένα μήνα θα γίνει ο απόλυτος χαμός στην Αθήνα και την προγραμματισμένη εμφάνιση τους, δυστυχώς όμως λίγες μέρες μετά με μία ανακοίνωση που ανέφερε ότι για λόγους υγείας στις φωνητικές του χορδές ακυρώνεται το υπόλοιπο τουρ μας χαλάει όποια όνειρα… Η συνέχεια έχει Offspring που πριν 2 χρόνια στην ιδία διοργάνωση, η ώρα παρουσίας τους είχε συμπέσει με τους αγαπημένους μου Rotting Christ και είχα σκοπό να μοιράσω τον χρόνο και στους 2 αλλά όταν είσαι κάγκελο στους Christ δύσκολα ξεκολλάς για οποιονδήποτε λόγο, στη παρουσία τους στην Αθήνα πριν λίγες μέρες είχα την τύχη μόνο να τους ακούσω χωρίς να τους βλέπω λόγω δουλειάς και τώρα ήταν η ώρα να “πάρω το αίμα μου πίσω” και να τους απολαύσω! Από την πρώτη νότα το ξεφάντωμα αρχίζει με τους απίστευτους
κύκλους να δημιουργούνται, δεύτερο κομμάτι μια γαλλιδούλα μου λέει “attention” και να μου δείχνει με το δάκτυλο της πίσω μου, έναν φίλο που θα έσκαγε στο κεφάλι μου αν δεν τον κράταγα! Τα crowd surfing έχουν ξεκινήσει από μακριά και είναι ασταμάτητα, όπως είχα αναφέρει στο περσινό review οι γάλλοι έχουν ένα καλό συνήθειο ,δεν αφήνουν όποιον σηκωθεί να πέσει αν δεν φτάσει στο μπροστινό κάγκελο!! Το μεγάλο όνομα για την Κυριακή και το κλείσιμο του φεστιβάλ ήταν οι Foo Fighters στο main stage μπροστά μου δηλαδή αλλά παράλληλα την ίδια ώρα στη Valley ήταν οι Rival Sons που είχα δει για πρώτη φορά πάλι στην ίδια διοργάνωση πριν 2 χρόνια και δεν μου άφηνε πολλά ερωτηματικά για το τι θα έβλεπα και θα άκουγα αφού αυτό που είχα δει τότε ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου, σε live είναι ακόμα καλύτεροι από τις ηχογραφημένες δουλείες τους ,συν την προτροπή που ήρθε από μακριά χωρίς δεύτερη σκέψη ανηφόρισα και με έβγαλε από όποιο δίλλημα μπορεί να είχα. Οι Καλιφορνέζοι ήταν ήδη πάνω στην σκηνή και η φωνή του Jay Buchanan ακούγεται από μακριά σαν “μαγικός άυλος” να σε καλεί, καθηλωτικός, συγκινητικός και πολλές φορές ανατριχιαστικός, “επιβράβευσε” την επιλογή μου να τους δω. Είναι ένα συγκρότημα που θέλω να δω σίγουρα με την πρώτη ευκαιρία σε δικό τους live performance και σε κλειστό συναυλιακό χώρο σίγουρα για καλύτερη ατμόσφαιρα και προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον έχει την ευκαιρία να το κάνει, να μην την χάσει!
Τελείωμα στη Warzone με Cock Sparrer οι punk rockers από το East End του Λονδίνου και για πολλούς οι πρωτοπόροι του είδους αφού έχουν “ζωή” από το 1972 και παρά το μεγάλο της ηλικίας τους, είναι έτοιμοι να δώσουν το τέλος αυτού του τετραήμερου με τον πιο ιδανικό τρόπο, με τις γνώστες επιτυχίες τους στο πέρασμα όλων αυτών των ετών!
Στο τέλος γίνεται η μεγάλη έκπληξη, όλοι περίμεναν όπως κάθε χρόνο την καθιερωμένη ρίψη βεγγαλικών στον ουρανό του Clisson και τελικά ΤΙΠΟΤΑ, μια απολυτή ησυχία και από τις οθόνες των stages η ανακοίνωση των ημερομηνιών για την αγορά των εισιτηρίων για την επόμενη χρονιά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια δυσαρέσκεια στο κόσμο που ξέσπασε σε φωνές και γιουχαρίσματα!
Ένα ακόμα Hellfest έλαβε τέλος,το 3ο συνεχόμενο για μένα, αξέχαστη εμπειρία αφού από όσα φεστιβάλ έχω παραβρεθεί είναι από τα πιο προσεγμένα και κατά συνέπεια και πιο οργανωμένα σε πολλούς τομείς.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω εσένα που έφτασες μέχρι εδώ και διάβασες το κείμενο μου, το Singloud TV που χάρη σε αυτό παρακολούθησα την διοργάνωση για μια ακόμα φορά και την φιλοξενία του κειμένου στο site του, τον Αντώνη Ξενάκη που με τις φωτογραφίες του θα πλαισιώσει αυτό το review,τον Αλεκάρα που ανέλαβε τον ρόλο του λογιστή και νομίζω ακόμα καταγράφει τα πάντα γι’αυτό το ταξίδι, τον Τέγο που αν και “εγχειρισμένος” τα κατάφερε να είναι στην παρέα μας, τα αδέρφια από τη Θεσσαλονίκη, Γιάννη Βολκά που φέτος δεν ήταν ηθοποιός και συμμετείχε κανονικά και τον φίλο του Λάμπη που περάσαμε πολλές ώρες μαζί σε πολλά stage αφού τα γούστα μας συμπέσανε με πολλές μπάντες, με όλες τις καιρικές συνθήκες που βιώσαμε και με αρκετά σφηνάκια και κανάτες μπύρας.
Τέλος θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το κείμενο και να δώσω ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στην ύπαρξη που ήταν μαζί μου για δεύτερο συνεχόμενο ταξίδι στο εξωτερικό, έστω και από πολλά χιλιόμετρα μακριά και με τις συμβουλές-οδηγίες της με βοήθησε να βγει αυτό το φεστιβάλ “αναίμακτα” και να πάνε όλα πολύ όμορφα και όπως έπρεπε, ελπίζω το επόμενο ταξίδι να είναι μαζί της.
Τα λέμε κάπου εκεί έξω, όρθιοι και γεροί να είμαστε!!
Για το Singloud Tv :
Πένα: Λευτέρης Γιαννακουδάκης
Φωτό: Αντώνης Ξενάκης
FULL PHOTOSTORY DAYS:
Hellfest Open Air 2024 – Grounds / Moshpits / Crowdsurfings / Smiles