Γράφει ο Λεωνίδας Περιφάνης
Ηλιοστάσιο, classic metal και ένα βράδυ που θα θυμόμαστε.
Σάββατο 21 Ιουνίου, στην καρδιά της Αθήνας. Στο Temple. Στο ετήσιο Ηλιοστάσιο.
Θα πω πως δεν περίμενα κάτι λιγότερο από το να περάσω όμορφα σε αυτό το live. Γνωρίζοντας ήδη τα συγκροτήματα, ήξερα πως πρόκειται για καλούς μουσικούς, με πάθος, μεράκι και σεβασμό προς το κοινό — και ότι πάντα παρουσιάζουν προσεγμένες ζωντανές εμφανίσεις. Μουσικοί που δεν βλέπουν τη σκηνή ως αγγαρεία, αλλά ως ευκαιρία να επικοινωνήσουν τέχνη και αλήθεια.
Την πιο μεγάλη μέρα του χρόνου, λοιπόν, την έκλεισα με τον καλύτερο τρόπο: ένα μοναδικό live στο Temple Athens, το οποίο φιλοξένησε την επίσημη παρουσίαση του debut album των This I Owe, με τίτλο Alchemists, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Μαζί τους επί σκηνής οι Deep Dive και οι Remnant, σε μια σύμπραξη που θύμιζε γιατί η ελληνική underground metal σκηνή αυτή τη στιγμή «βράζει».
Remnant – Classic metal χωρίς εκπτώσεις
Η ώρα πλησιάζει 21:00 και η πεντάδα από τη Θεσσαλονίκη ανοίγει το live, δίνοντας το έναυσμα για μια γεμάτη βραδιά. Ο κόσμος εκείνη την ώρα ήταν ακόμα λίγος, αλλά αυτό δεν πτόησε τους Remnant, που ανέβηκαν αποφασισμένοι να δώσουν το 100% από την πρώτη νότα. Με σαφείς επιρροές από την κλασική heavy metal σχολή των ‘80s, το συγκρότημα κινήθηκε με άνεση ανάμεσα σε γνώριμες αλλά αγαπημένες φόρμες.
Ο τραγουδιστής, ένας επιβλητικός τύπος με δυναμική σκηνική παρουσία, έφερε κάτι από Dio στην ατμόσφαιρα — όχι μόνο στην εμφάνιση αλλά και στο πάθος με το οποίο ερμήνευε. Η φωνή του, έντονη και γεμάτη, ήταν ο βασικός άξονας γύρω από τον οποίο περιστρεφόταν η υπόλοιπη μπάντα.
Η σκηνική τους παρουσία θέλει ακόμα ωρίμανση, αλλά το δυναμικό εξέλιξης είναι εμφανές. Το υλικό τους βγάζει μια αγνή μεταλλική αύρα, με έντονη θεατρικότητα και συναισθηματισμό. Το κοινό ανταποκρίθηκε ζεστά, παρά το σχετικά νωρίς της ώρας. Οι Remnant έβαλαν τις βάσεις για μια αξιομνημόνευτη βραδιά.
Deep Dive – Το μέλλον έρχεται φορτσάτο
Αν οι Remnant μάς ταξίδεψαν στο παρελθόν του metal, οι Deep Dive μάς προσγείωσαν δυναμικά στο σήμερα. Το συγκρότημα αυτό βρίσκεται σε πλήρη δημιουργική άνθηση. Μόλις λίγες ώρες πριν το live, είχαν κυκλοφορήσει το νέο τους single και βιντεοκλίπ με τίτλο “Mold”.
Αυτό που εντυπωσιάζει στους Deep Dive δεν είναι μόνο η ενέργεια ή το στιβαρό παίξιμο — είναι η συνολική αντίληψη του ήχου τους. Από το πρώτο λεπτό φάνηκε ότι έχουν κάνει σοβαρή δουλειά: οι εναλλαγές από βαριά breakdowns σε πιο μελωδικά, σχεδόν pop ρεφρέν, είναι άψογα δομημένες.
Το synth στοιχείο προσθέτει μια κινηματογραφική διάσταση. Ο ήχος τους είναι σύγχρονος, καθαρός και επαγγελματικός. Το κοινό τους ακολούθησε έντονα. Κεφάλια κουνιόντουσαν πάνω κάτω, μπλουζάκια Deep Dive υπήρχαν παντού, και η μετάδοση της ενέργειας από τη σκηνή ήταν αδιάλειπτη.
This I Owe – Alchemists επί σκηνής
Το Temple είχε γεμίσει για τα καλά. Το debut album των This I Owe, Alchemists, είναι ένας συναισθηματικός λαβύρινθος. Ένα άλμπουμ που ισορροπεί ανάμεσα στη σκληρότητα και το συναίσθημα, με heavy metal riffs, θεατρικά φωνητικά και εννοιολογικό βάθος Ηχητικά, η παραγωγή δεν είναι από τις κορυφαίες. Ωστόσο, οι καλές συνθέσεις σε κάνουν να το παραβλέπεις. Ο δίσκος έχει ταυτότητα και καρδιά. Η Μαρία Κανελλάκη στέκεται στο κέντρο της σκηνής ως frontwoman, ηθοποιός και αφηγήτρια. Η φωνή της θεατρική, δυναμική και γεμάτη συναίσθημα. Ωστόσο, το κομμάτι των ομιλιών ανάμεσα στα τραγούδια χρειάζεται δουλειά. Παρότι έχει γλυκό και αυθόρμητο χαρακτήρα, η μετάβαση από την επιβλητική ερμηνεύτρια στην κοπέλα που ανακοινώνει ένα κομμάτι ή βγάζει έναν λόγο, είναι κάπως απότομη. Θα ήταν καλό να διατηρεί τον ίδιο συναισθηματικό τόνο ακόμη και στις παύσεις, όσο άβολα κι αν νιώθει. Η βραδιά επιφύλασε εκπλήξεις με εξαιρετικά επιλεγμένα guest που έκανε αυτήν την γιορτή για τους This I Owe μοναδική και συνάμα κάτι που φαίνεται να γιορτάζουν περισσότερες μπάντες στην εγχώρια underground σκηνή. Η Μαίρη Σαλισβουράκη από τους Daisy on a Shelf απογείωσε το “Queen of Hearts” σε ένα δυναμικό ντουέτο. Στο “Solstice”, η Χριστίνα Καλμπίκα από τους Desolation Row έπαιξε πιάνο και έκανε δεύτερες φωνές. Μια συγκλονιστική στιγμή που απέδειξε πώς ένα πιάνο και 2 φωνές μπορούν να τσουτσουριάσουν ένα ολόκληρο κοινό. Στο “Isobel”, ο Δημήτρης Παπατσάκωνας από τους Reversed έδωσε με τη σειρά του το δικό του στίγμα με σκηνική παρουσία γεμάτη πάθος και τα 2 αυτά φωτεινά παιδιά φώτισαν με τις φωνές τους όλο το temple. Η δουλειά που έχει πέσει φάνηκε και με το παραπάνω. Τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη του. Τα “Feelings to dust” (προσωπικό αγαπημένο), “Echo Chambers” και το “Nightmare” έκλεισαν δυναμικά τη βραδιά με χαμόγελα από όλο τον κόσμο. Το κοινό έδειχνε γεμάτο και συγκινημένο. Ήταν μια συναυλία που τα είχε όλα. Ένταση, συγκίνηση, και απόλυτο επαγγελματισμό. Μια νίκη για την εγχώρια σκηνή. Μία νίκη για τους αγαπητούς οικοδεσπότες This I Owe που έτρεξαν για να γίνει αυτό το event και την τίμησαν την φανέλα.
Επίλογος
Έφυγα από το Temple με ένα όμορφο συναίσθημα συγκίνησης. Τρεις μπάντες με ταλέντο, αλήθεια και καλλιτεχνική πρόταση. Οι Remnant με προοπτική, οι Deep Dive σε δημιουργική ακμή, και οι This I Owe με έναν δίσκο που ήρθε για να μείνει. Το Alchemists παρουσιάστηκε όπως έπρεπε — και αυτό είναι μόνο η αρχή.