Υπογράφει ο Λεωνίδας Περιφάνης
Πέρασαν 15 χρόνια.
Σαν σήμερα, στις 16 Μαΐου 2010, ο Ronnie James Dio έφυγε από κοντά μας. Έφυγε η φωνή που έπλασε κόσμους. Ο τραγουδιστής που έκανε το metal κάτι παραπάνω από μουσική — το έκανε μύθο.
Γεννημένος το 1942 ως Ronald James Padavona, ο Dio ξεκίνησε με τους Elf, εκτοξεύτηκε στους Rainbow με τον Ritchie Blackmore και μετά έγραψε ιστορία στους Black Sabbath, όταν κανείς δεν πίστευε πως το συγκρότημα θα μπορούσε να συνεχίσει χωρίς τον Ozzy. Το Heaven and Hell (1980) και το Mob Rules (1981) είναι από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στο metal. Ακολούθησε η προσωπική του μπάντα Dio, με ύμνους όπως Holy Diver, Rainbow in the Dark, The Last in Line, We Rock.
Δεν κατάφερα ποτέ να τον δω live. Και με πονάει. Όσοι τον είδαν έχουν έναν καλά κρυμμένο θησαυρό στις αναμνήσεις τους. Μια ιερή στιγμή, ένα κάλεσμα. Είμαστε πέτρα, είμαστε φωτιά, έλεγε ο μικρόσωμος γίγαντας. Και δεν ήταν απλώς λόγια. Ήταν διακήρυξη. Ήταν metal.
Και σαν να μην έφτανε όλη η δισκογραφική του κληρονομιά, μας χάρισε και κάτι άλλο μοναδικό: το “Stars
” και το project Hear ‘n Aid. Όταν όλοι έτρεχαν να κάνουν φιλανθρωπικά single τύπου We Are the World, ο Dio κάθισε και σκέφτηκε “ΟΚ, κι εμείς;”. Και τους μάζεψε όλους. Halford, Malmsteen, Campbell, Tate, Dokken, Appice, Hansen, Meniketti, Neal Schon… μια ολόκληρη εποχή μαζεμένη σε ένα τραγούδι.
Μιλάμε για την αφρόκρεμα του σκληρού ήχου — μαζεμένη στο ίδιο στούντιο, με σολαρίσματα που καίνε, με φωνητικά που σκίζουν. Ποιος το έχει ξανακάνει αυτό; Κανείς. Αυτό ήθελε πολλά κιλά ψυχή, πίστη και όραμα. Δεν ήταν απλά ένα “all-star” track. Ήταν δήλωση. Ήταν μια γροθιά ενότητας από έναν άνθρωπο που ήξερε ότι το metal δεν είναι απλά ήχος — είναι κοινότητα.
Και μην ξεχνάμε κάτι ακόμα — το σήμα με τα devil horns, τις “κορνίλες” που όλοι σηκώνουμε στις συναυλίες και τις φωτογραφίες. Ο Dio δεν το «εφηύρε», αλλά το πέρασε μέσα στο metal όπως κανείς άλλος. Το είδε πρώτη φορά από τη γιαγιά του, Ιταλίδα, που το έκανε για να διώχνει το κακό μάτι. Κι εκείνος το κράτησε. Το έκανε δικό του. Και χωρίς να το καταλάβει, το έκανε σημαία για όλους μας.
Δεν ήταν απλά μια χειρονομία. Ήταν κάτι που ένωνε. Κάτι που έδειχνε ότι είσαι κι εσύ μέρος της ίδιας φυλής. Ότι είσαι ένας από εμάς.
Για μένα, είναι ο πατέρας των metal φωνητικών. Όχι απλώς για το εύρος, αλλά για το βάθος. Για το πώς
κάθε λέξη του ήταν πόνος, πίστη, πάθος. Πίσω απ’ τη σκηνική δύναμη, κρυβόταν ένας γλυκός, ταπεινός άνθρωπος. Σεμνός, ειλικρινής, πάντα κοντά στον κόσμο του.
Δεν είναι τυχαίο που πολλές μπάντες τον έχουν υμνήσει στα τραγούδια τους. Γιατί πώς να αγνοήσεις μια τέτοια παρουσία; Πώς να μην σκύψεις το κεφάλι μπροστά σε έναν άνθρωπο που έδειξε τον δρόμο και κράτησε τη φλόγα ζωντανή;
Κι εδώ, στην Ελλάδα, δεν τον ξεχνάμε ποτέ. Κάθε χρόνο, σχεδόν ετήσια, αναβιώνουμε τη μουσική του μέσα από τους Rock ‘n’ Roll Children — την ελληνική tribute μπάντα που δεν αποδίδει απλά τα τραγούδια του, αλλά μεταφέρει το πνεύμα του.
Χάρη στη δική τους συνεισφορά και πίστη, γεννήθηκε το Rock In Dio: μια βραδιά αφιερωμένη στον Θεό DIO, γεμάτη συναίσθημα, κόσμο που τραγουδά με μάτια βουρκωμένα και καλλιτέχνες-καλεσμένους που ανεβαίνουν στη σκηνή για να τιμήσουν τη φλόγα που άναψε ο Ronnie. Και κάθε χρόνο, η βραδιά αυτή είναι περισσότερο γιορτή παρά μνημόσυνο. Γιατί ο Dio δεν «έφυγε» ποτέ πραγματικά. Είναι πάντα μαζί μας — στις νότες, στις ιστορίες, στις φωνές μας.
Σήμερα δεν γράφω για να θυμίσω τον Dio. Αυτός δεν ξεχνιέται.
Γράφω για να πω ευχαριστώ. Για τους κόσμους που μας χάρισε. Για τη φλόγα που άναψε και που ακόμα καίει μέσα μας.
Γιατί μέσα απ’ τη φωνή του, μάθαμε τι σημαίνει να ζεις το metal — όχι να το ακούς μόνο.
Long live rock ‘n’ roll, μικρέ τιτάνα.
15 χρόνια χωρίς εσένα — αλλά ακόμα σε ακούμε. Ακόμα μας οδηγείς.
