Σύνταξη: Λεωνίδας Περιφάνης
Φωτογραφία: Αντώνης Ξενάκης
Ακόμα μία Δευτέρα ήρθε να ταράξει τα νερά — και ναι, καταλαβαίνω πόσο οξύμωρο ακούγεται. Δεύτερη σερί Δευτέρα που κλείνει μουσικά και δυνατά, και αυτή τη φορά το Singlound-ικό μου ταξίδι με έφερε στο Gagarin 205 στην Αθήνα, για να απαθανατίσω γραπτώς την εμφάνιση των Αμερικανών KYLESA. Πριν όμως φτάσουμε στο κυρίως πιάτο, οφείλω να μιλήσω για την τεράστια έκπληξη της βραδιάς: τους εγχώριους SADHUS (The Smoking Community), που άνοιξαν το live και προσωπικά με κέρδισαν — κι αυτό από κάποιον που δεν έχει ακόμη εμπειρία με το συγκεκριμένο είδος.
Η ώρα 21:00 ακριβώς, και το Gagarin ήταν ακόμα άδειο. Δευτέρα γαρ – δύσκολη μέρα για live (αν και πια δεν υπάρχουν «εύκολες»). Μέχρι να ζεσταθεί η αίθουσα, ένα σχεδόν “τρολλάδικο” intro με τον προηχογραφημένο “Ύμνο” του καλοκαιριού — το “Ένα Καλοκαίρι” της Αφροδίτης Μάνου — δίνει ένα χαμόγελο ειρωνείας αλλά και προσμονής για ό,τι ακολουθεί. Και κάπου εκεί, μπουμ! Οι SADHUS ανοίγουν με μια παραλλαγμένη εκδοχή του “Iron Man” των Black Sabbath και η αντίδραση του — ακόμα λιγοστού — κοινού είναι σχεδόν ηλεκτρική. Από την πρώτη νότα, δημιουργούν μια μυσταγωγική, ασφυκτικά βαριά ατμόσφαιρα.
Με δισκογραφική παρουσία από το 2014, οι SADHUS αναμειγνύουν doom metal, sludge και μια prog αύρα, χτισμένη πάνω σε βαριά, λασπωμένα riffs και βρώμικα φωνητικά – αυτά που δεν θέλεις, αλλά τελικά λατρεύεις. Η απόδοση τους ήταν ακριβής, με δυνατό ήχο, σωστό τέμπο και ουσία. Παρουσίασαν κομμάτια από τον πιο πρόσφατο τους δίσκο, “Illegal Sludge” (2023), όπως τα “Hold Out”, “Illegal Sludge”, “Woodman”, αλλά και παλαιότερα, όπως το ομώνυμο “SADHUS (The Smoking Community)” του 2014 και το “Big Fish” από το 2018. Κομμάτια με χαρακτήρα, αυθεντικότητα και πάθος. Το κοινό ανταποκρίθηκε, και ο τραγουδιστής, με ένα “Είναι μια ωραία Δευτέρα σήμερα”, το έκανε να φανεί λιγότερο βαρύ το ξεκίνημα της εβδομάδας. Το sludge στοιχείο, που μόλις πρόσφατα άρχισα να ανακαλύπτω, οι SADHUS κατάφεραν να το εμφυτέψουν μέσα μου για τα καλά. Το set τους κράτησε περίπου 45 λεπτά, προετοιμάζοντας ιδανικά το έδαφος για τους Kylesa. Δυναμικό, τίμιο, ελληνικό sludge. Αποστολή εξετελέσθη.
Και εκεί γύρω στις 22:00, τα φώτα σβήνουν για δεύτερη φορά. Οι KYLESA ανεβαίνουν χωρίς πολλά πολλά — ένα γρήγορο soundcheck, μια μικρή αναμονή και το sludge τέρας ξυπνά. Το Gagarin είναι πλέον γεμάτο και το αμερικάνικο κουαρτέτο δίνει ένα μάθημα τιμιότητας, ωμότητας και καθαρής δύναμης. Όπως ανέφεραν και οι ίδιοι από σκηνής, είχαν να επισκεφτούν την Ελλάδα πάνω από 13 χρόνια, και αυτό από μόνο του φούντωσε την προσμονή του κοινού. Η ανταπόκριση ήταν σχεδόν συγκινητική — προσωπικά ενθουσιάστηκα με την αγάπη του κόσμου προς τους Kylesa. Είναι φανερό ότι το sludge στην Ελλάδα όχι μόνο υπάρχει, αλλά είναι ζωντανό και μάχιμο, και παρότι δεν είμαι ακόμη από τους φανατικούς του είδους, δίνω ευκαιρίες – και βραδιές σαν αυτή με πείθουν να συνεχίσω.
Το ξεκίνημα γίνεται με το “Tired Climb” από το Spiral Shadow (2010) και δεν υπάρχει επιστροφή. Η Laura Pleasants, σαν ιέρεια του sludge, μας δίνει ένα πραγματικό masterclass φωνητικής έκρηξης, με scream φωνητικά αψεγάδιαστα, κοφτερά σαν ξυράφι και με φλόγα από κάτω. Ο Phillip Cope, στην κιθάρα και τα δεύτερα φωνητικά, κινήθηκε περισσότερο προς ένα punk αισθητικής στυλ, που προσωπικά δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα – ειδικά σε σύγκριση με την ένταση και καθαρότητα της Laura. Εξυπηρετούσε μεν τον ήχο, αλλά δεν με κέρδισε. Κιθαριστικά πάντως το συγκρότημα ήταν στιβαρό, δυνατό και γεμάτο όγκο, με ριφφς που πλάκωναν τον αέρα.
Το μόνο αρνητικό, και αρκετά έντονο, ήταν ο ήχος του Gagarin, ο οποίος σε κάποια σημεία ήταν υπερβολικά εκκωφαντικός, ειδικά στα mid/highs – με αποτέλεσμα οι ωτοασπίδες να γίνουν σχεδόν απαραίτητες. Παρόλα αυτά, τα κομμάτια αποδόθηκαν με ακρίβεια, πάθος και καταιγιστικό ρυθμό. “Bottom Line”, “Don’t Look Back”, “Clutches”, “Cheating Synergy” – το ένα έσκαγε πάνω στο άλλο. Ακολούθησαν τα “Nature’s Prey”, “Descent Within”, “Only One”, “Said and Done”, “Unspoken”, από διαφορετικές εποχές της δισκογραφίας τους, με έμφαση σε Static Tensions (2009) και Exhausting Fire (2015). Το “Hollow Severer” (και όχι “Ceverer”) έφερε στην επιφάνεια τις πιο ωμές, hardcore στιγμές τους, ενώ το φινάλε με “Horizon”, “Running Red” και “Scapegoat” έσπειρε ενθουσιασμό και ιδρώτα σε κάθε γωνιά της αίθουσας.
Αν κάτι έμεινε από αυτή τη βραδιά, πέρα από τον βουητό στα αυτιά και τον πόνο στον αυχένα, είναι η συνειδητοποίηση ότι η μουσική σκηνή — ακόμα και στις πιο δύσκολες μέρες — ζει και αναπνέει. Μπορεί να ήταν μια απλή Δευτέρα, αλλά για εμάς που βρεθήκαμε στο Gagarin, ήταν μια απόδραση, ένα φορτίο ήχου, ιδρώτα και συναισθήματος. Οι SADHUS έδειξαν πώς γίνεται το σωστό το νταπα-ντούπα με ελληνική σφραγίδα και οι KYLESA απέδειξαν γιατί τους περίμενε ο κόσμος τόσα χρόνια. Το sludge ίσως δεν είναι για όλους, αλλά όταν σε αρπάξει, δύσκολα σε αφήνει. Και εγώ, νομίζω, είμαι ένα βήμα πιο κοντά στο να αφεθώ.
