Που λέτε έχω ένα κόλλημα. Κάθε χρόνο τον Δεκέμβρη κοιτάζω τις κυκλοφορίες της χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι φέτος (πρώτη χρονιά «κανονικότητας» που λέει κι ο Έλληνας Μωυσής μας) έχουμε καλές κυκλοφορίες επιτέλους. Ίσως όχι στο είδος που γουστάρω κι ακούω εγώ κατά κύριο λόγο (θα πρέπει να αρκεστώ στο καινούριο Valley Of The Sun και Καταχνιά) αλλά και πάλι δεν ήταν μια «νεκρή» χρονιά ούτε συναυλιακά (επιτέλους) ούτε δισκογραφικά. Όπως κοίταζα λοιπόν τις φετινές κυκλοφορίες συνειδητοποίησα ότι το καλεντάρι γράφει 2022. Παιδιά κυριολεκτικά έχουμε χάσει 3 χρόνια από τις ζωές μας δεν θέλω να σας στεναχωρήσω. Ήξερα λοιπόν ότι πριν 30 χρόνια είχε κυκλοφορήσει ο δίσκος που με άλλαξε σαν άνθρωπο. Εντάξει τον άκουσα δέκα χρόνια μετά δηλαδή το 2002 αλλά η αλήθεια είναι ότι το ‘92 έκλαιγα που ξεκινούσα το σχολείο δεν καιγόμουν ακριβώς να ψαχτώ για μουσικές. Μπήκα λοιπόν από περιέργεια να κοιτάξω τι άλλες κυκλοφορίες έγιναν το 1992. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Τι πανδαισία ήταν αυτή; Και μιλάμε δεν έκανα και καμιά έρευνα της προκοπής. Στο Google μπήκα κι έγραψα «rock/heavy metal albums 1992». Δεν το λες και το ζενίθ της αρθρογραφίας. Μπλογκερς του 2007 κάνανε πιο βαθιά έρευνα. Για να μην τα πολυλέω θα σταθώ σε 4 κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς. Για 4 κυκλοφορίες που αλλάξανε το όλον της μουσικής. Ειλικρινά όσο γράφω αυτά τα λόγια τόσο πιστεύω ότι αν υπήρξαν κάποια στιγμή οι 4 καβαλάρηδες της αποκάλυψης θα ήταν αυτά τα άλμπουμ μαζεμένα στην ίδια χρονιά. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τους βάζω με σειρά προτεραιότητας αλλά με σειρά που τα έβαλα να τα ακούσω στο spotify και γιατί έτσι ήθελα. Πάμε λοιπόν στον στόχο μας.
-
Alice In Chains – Dirt
(29/9/92 – Columbia Records)
Ο δίσκος ΙΝΔΑΛΜΑ. Ο δίσκος που όλοι όσοι ασχολούνται με τον «εναλλακτικό» (αν και δεν μου αρέσει καθόλου ο όρος) ήχο θα θέλουν να πλησιάσουν έστω στο 13%. Δεν θα κάτσω ούτε σε αυτόν ούτε στους επόμενους δίσκους να πω για κάθε τραγούδι ξεχωριστά γιατί:
Α) όλα τα τραγούδια είναι εκπληκτικά
Β) το θέμα είναι το impact (όπως λένε και στο χωριό μου) που είχε ο δίσκος ξεχωριστά.
Μιλάμε για μια κυκλοφορία που ισορροπεί όσο τίποτα μεταξύ βρωμιάς (Dirt λέγεται δηλαδή ήμαρτον) και μελωδίας. Οι καταθλιπτικοί, αυτοτιμωρητικοί, εξαγνιστικοί στίχοι και ερμηνεία του Staley και η METAL κιθάρα του Cantrell σε συνδιασμό με το βγαλμένο από τα εφιαλτικά grunge καταγώγια του Seattle rythm section των Starr και Kinney αφηγήθηκαν σε 57 λεπτά και κάτι ψιλά την ιστορία της ανθρώπινης ψυχής. Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο.
-
Rage Against The Machine – Rage Against The Machine
(3/11/1992 – Epic Records)
Οκ εδώ πάμε σε άλλα μονοπάτια. Φοράμε τα φαρδιά μας cargo, ξεβιδώνουμε τη μέση, φοράμε jockey και ουρλιάζουμε Fuck you I wont do what you tell me σαν να είμαστε 20χρονοι φοιτητές σε αυτοοργανωμένο πάρτι στο πανεπιστήμιο. Δεν ξέρω πόσο πολύ πρέπει να τονίσω το πόσο άλλαξε την προοπτική που ακούγαμε (και βλέπαμε) τη μουσική μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτός ο δίσκος. Ναι είχαμε κι άλλους πειραματισμούς πιο πριν (run dmc με aerosmith, anthrax με public enemy) ναι σίγουρα το hip hop δεν ήταν πλέον μόνο στα ghetto των ΗΠΑ αλλά και πάλι ήταν επανάσταση στη μουσική και στην κουλτούρα αυτός ο δίσκος. Και μιλάμε ότι εγώ έζησα τα απόνερα αυτού του δίσκου μια δεκαετία αργότερα έτσι; Ανατριχιάζω και μόνο για το πως θα ήταν να το ζούσα όντως στην εποχή του. Για να μην σας κουράζω. Τον έχετε ακούσει τον δίσκο. Τον ξέρετε. Θέλω να κάνουμε ένα τεστ. Να πάτε να ακούσετε τώρα τον τελευταίο metal δίσκο που σας άρεσε. Τον πιο πρόσφατο. Και τον πιο πρόσφατο hip hop. Και μετά βάλτε το ομώνυμο των Rage Against The Machine. Και δείτε πόσο φρέσκος ακούγεται. Που σκάει το μπάσο και θες να τα σπάσεις όλα. ΌΛΑ! Βαθιά ανάσα και πάμε παρακάτω γιατί δε θα βγει το άρθρο. WAKE UUUUP!!!
-
Pantera – Vulgar Display Of Power
(25/2/1992 – Atco Records)
ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΟΝ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟ. Ναι ξέρω. Ο Anselmo είναι ένας μαλάκας και μισός. Ναι. Το ξέρω. Δεν του συγχωρώ τίποτα από αυτά που έχει πει κατά καιρούς για τα λευκά κρασιά. Το παιδί δεν ήταν και κάνας έξυπνος και οι καταχρήσεις του κάψανε το ελάχιστο μυαλό που είχε. Το δέχομαι. Έχετε δίκιο ό,τι κι αν πείτε. Αλλά ρε παιδιά μιλάμε για τους Pantera. Οι τύποι πήραν μια μουσική ΝΕΚΡΉ εκείνη την περίοδο (με εξαίρεση κάτι πυροτεχνήματα του power metal από Γερμανία μεριά) της δώσανε το φιλί της ζωής και διάολε την κάναν ξανά ελκυστική. Της βγάλανε τα κολάν και τα σπάντεξ, το μέικ απ και τις μελωδίες για μεθυσμένα ιρλανδικά ξωτικά που χορεύουν πεντοζάλη και της βάλανε βερμούδες, δέκα τόνους groove και ναι βρωμιά και ωμότητα . Τι άλλο θέλετε νέα κάνουν; Οι τύποι βλάχοι από το ‘μέρικα ήταν. Στον δεύτερο δίσκο τους (ναι είπα δεύτερο τι θα κάνεις για αυτό;) σε κάτι δευτερόλεπτα λιγότερα από 53 λεπτά παραδώσανε σκέτο χάος και δύναμη. Όποιος έφηβος το άκουσε και δεν ήθελε να βγει στο δρόμο να φωνάξει πως είναι εδώ και είναι η ώρα του να του δώσουν σημασία λέει ψέματα. Επίσης είχαν κάνει αναφορά στους Pantera και στους Mighty Ducks της Disney. Ναι σε εκείνο με το Ice Hockey. Σόρι αλλά αυτό λέγεται Win – Win στη γλώσσα μου. Και μιλάω τη γλώσσα της αλήθειας.
-
KYUSS – Blues For The Red Sun
(30/6/1992 – Dali Records)
Εδώ μπαίνουμε στα λιμέρια μου. Εδώ μιλάμε για τον δίσκο που πήρε τον μικρό Μανώλη από το χέρι και τον παρέδωσε στον κόσμο με τσιγάρο στο στόμα, μπύρα στο χέρι, καρό πουκάμισα, truck driver hut, μακριά μούσια και μαλλιά και λίγα παραπάνω ψυχολογικά από ότι πρέπει. Και ξέρεις ποιος φταίει για τα ψυχολογικά; Αυτός ο άτιμος ο Garcia. Αυτός ο τύπος που η φωνή του κερνάει έρημο. Που ακούς το Yeah! ένα κομμάτι 3 δευτερόλεπτα που είναι χαβαλές για μέσα στο δίσκο και νιώθεις ότι σε φτύνει κροταλίας. Κι όλα αυτά από κάτι πιτσιρικάδες στην Καλιφόρνια ρε φίλε. Που έπρεπε να υπογράψουν οι γονείς του κιθαρίστα (ναι του Josh) για να πάει περιοδεία επειδή ΉΤΑΝ ΑΝΗΛΙΚΟΣ. (Ή κάτω από 21 είναι περίεργοι οι Αμερικάνοι δεν ξέρω). Ένα άλμπουμ που έχει τον ύμνο. Όλοι οι στονεραδες στο πλανήτη Γη, ίσως και σε άλλους πλανήτες δεν έχουν αποφασίσει ακόμα οι Monster Magnet περιμένουμε ενημέρωση από το control, πίνουν το βάρος τους σε μπύρες. Ξέρω. Το stoner έχει κουράσει πλέον. Μία περίοδο το 2015 όλοι παίζανε stoner. Οι θρασαδες είχαν γίνει stoner. Το ξέρω. Ήμουνα εκεί. Ακόμα είμαι. Αλλά ρε φίλε σκέψου τι κάκαλα είχαν αυτοί οι πιτσιρικάδες να βγάλουν αυτόν τον δίσκο το ‘92. ΑΠΛΆ ΣΚΈΨΟΥ! Πάω να ξανακούσω το Blues For The Red Sun. Και να στρίψω ένα τσιγάρο. Και να ανοίξω μια μπύρα. Γιατί του χρωστάω πολλά.
Και μετά από 30 χρόνια. Πως φτάσαμε ως εδώ ρε φίλε;
ΥΓ: Δεν μίλησα για έναν συγκεκριμένο δίσκο που βγήκε το ’92 επίτηδες. Γιατί αυτός ο δίσκος ήταν ο τελευταίος που βγήκε ως Black Sabbath με Dio στα φωνητικά. Τον κρατάω για ξεχωριστό αφιέρωμα. Αλλά αν έπρεπε να βάλω 5ο δίσκο σε αυτό το άρθρο σίγουρα θα ήταν το Dehumanizer.
